Vandaag is het een jaar geleden dat ik om 9.10 het LUMC instapte voor de beruchte glucosetest. Wat ik niet had verwacht die dag, was dat ik pas 4 dagen later het ziekenhuis uit zou komen rollen.

Een jaar geleden

Deze dag staat écht in mijn geheugen gegrift. Ik was precies 21 weken en 6 dagen zwanger van Nyjah, hij leek op echo’s wat groter dus de glucose test moest (wederom) al vrij vroeg gedaan worden.Deze dag had ik een druk programma: glucosetest, controle bij verloskunde en daarna maatschappelijkwerk. Ik zou van 09.00 tot een uur of 14.00 in het ziekenhuis zijn.

De glucosetest ging me weer prima af, afgezien van het feit dat ik altijd heel graag wil hardlopen van zo’n idiote hoeveelheid suiker. Achteraf is het goed dat ik dit niet gedaan heb. De controle bij verloskunde was niet wat ik verwacht had. Ik kreeg net een beetje vertrouwen terug in mijn lichaam na de stilgeboorte van Ivy. Deze baby zou ik gewoon veilig binnen kunnen houden. Echter bleek mijn baarmoedermond al zo verkort dat ze me met spoed lieten opnemen zodat ik een dag later geopereerd kon worden.

Zestien weken bedrust

Na de operatie mocht ik, logischerwijs, niet meer lopen. Vanaf de dag dat ik opgenomen werd kreek ik strikte bedrust, ik mocht niet langer grote stukken lopen, tillen en andere dingen. Wat ik wel mocht? Zitten en liggen, douchen (op een douchestoel/kruk), naar het toilet wandelen. Alles wat ik verder wilde doen moest of zittend of met de rolstoel. Autoritjes van langer dan 15 minuten werden ook afgeraden door de gynaecoloog. Dit omdat mijn baarmoedermond in dusdanig slechte staat was, dat de cerclage plaatsen al met moeite ging.

Nyjah is al 8 maanden

Inmiddels is Nyjah 8 maanden oud (oke, 8 maanden en een beetje). De aftermath van die lange bedrust heb ik helaas nog steeds mee te maken. Dingen die ik niet direct daar aan had gekoppeld (snel overprikkeld raken) heb ik nog steeds last van. Ik heb zestien weken lang niet veel mensen gezien, ik gok dat ik op twee handen kan tellen hoe vaak ik mensen zag. Het was heel eenzaam en ik heb veel tijd in stilte doorgebracht. Soms kan deze dagen een tripje naar de supermarkt of een uitstapje naar de stad dus al snel teveel zijn.

Mijn lichaam is ook nog niet hersteld. Na vijf dagen minimale inspanning treed er al verlies van spiermassa op. Kun je nagaan hoe erg het met die massa gesteld is als je 112 dagen minimaal beweegt. Juist – er is niks van over. Mijn rug en bekken doen nog met enige regelmaat pijn. Onlangs ben ik gestart met het doen van oefeningen (met resistance bands) en ook daar merk ik dat het veel intenser is. Ik ben geen sportief type, maar ik was toch echt wel sportiever dan hoe het nu is. Elke dag doe ik dus wat oefeningen met deze banden zodat ik toch wat spiermassa kan opbouwen. Alles moet rustig aan natuurlijk want ik heb snel last van pijntjes. Fit ben ik gewoon niet meer.

Zo trots

Nyjah is het grootste cadeau dat ik ooit heb gekregen. Na Ivy* dacht ik niet dat ik nog van een andere baby zou kunnen houden. Maar het is waar: love multiplies. Ik hou zo intens van Nyjah, zelfs op de momenten dat ik eigenlijk mijn haren uit mijn hoofd wil trekken. Hij ontwikkeld zich goed, het is zo leuk om te zien hoe hij echt een mensje is geworden. Van klein roze garnaaltje, naar caramelkleurige kleine boy. Hij lacht zo mooi, heeft de eerste twee tandjes, zijn haar is terug aan het groeien en hij is gek op dansen en rare liedjes die ik ter plekke verzin.

Balans vinden

De balans is nog steeds ver te zoeken. Ik weet bijvoorbeeld heel goed dat ik ook tijd nodig heb voor mezelf, maar ik vind het heel lastig om die ruimte ook te nemen. Het gaat totaal tegen mijn gevoel en principes in om Nyjah bij een oppas/oma onder te brengen, puur zodat ik tijd voor mezelf heb. Het voelt niet goed om dat te doen. Een moment voor mezelf waarop ik eens een kwartier onder de douche kan staan (in plaats van 5 minuten) is tegenwoordig al heel luxe.

Gelukkig kom ik steeds meer in balans. Ik kan het huis rommelig laten zonder mij er aan te irriteren. Zo lang Nyjah een schone plek heeft om te spelen, is de afwas niet belangrijk. Het hoeft niet perfect te zijn, Nyjah kan zich daar later niks van herinneren. Nu gaat het puur om de liefde en aandacht die ik dat prachtige mannetje geef, alle andere dingen zijn ineens veel minder belangrijk.

Wil je meekijken in mijn leven? Volg mij dan op Instagram!