Een jaar geleden namen we afscheid van Ivy. Het is een jaar geleden dat ik mijn lieve, perfecte meisje voor het laatst zag en kon vasthouden. Wat een jaar. Ik schreef een brief aan Ivy, erg persoonlijk, maar ik wilde hem toch graag delen.

Lieve Ivy,

Verdriet overheersde, waarom was nu net ons meisje degene die kwam te overlijden? Waarom gebeurde ons dit nu? Een tijd lang dacht ik, dat jou dood, ook de mijne zou worden. Hoe ga je met zo’n verlies om? Mijn hart was in duizend stukjes gebroken, ik voelde me verscheurd en eigenlijk wilde ik niets liever dan bij jou zijn, lieve Ivy. Maar er is zoveel om voor te leven, allereerst jou papa. Zonder hem, was ik nu nergens geweest. Er zijn momenten geweest dat ik hem vervloekte, dat ik boos was omdat hij zo makkelijk leek door te kunnen gaan met het leven, terwijl ik alleen maar mijn hoofd in een kussen wilde begraven om eindeloos te schreeuwen.

Vandaag is het een jaar geleden dat we afscheid van je hebben genomen. Dit jaar is, op z’n zachts gezegd, behoorlijk intens geweest. Je hebt een broertje gekregen, zijn aanwezigheid voelde als een klap in mijn gezicht. Op dat moment wilde ik enkel jou, waarom was er nu ineens een andere baby? Maar langzaam durfde ik toch een beetje naar de toekomst te kijken.

Ik weet nog, de eerste keer dat ik écht lachte en plezier had. Mocht dat wel? Was dat niet te snel? Dachten mensen nu niet dat het ‘gek’ zou zijn dat ik er zo makkelijk overheen kon stappen? Bij alles wat ik deed, dacht ik dat mensen hun mening klaar hadden. Dat zullen ze ook vast gehad hebben, maar daar moet ik totaal niet bij stil staan. Dit is mijn verdriet en gemis.

Vandaag, een jaar geleden, stond ik voor de kast, nog beurs van de bevalling en operatie.

Maar hey; we gingen afscheid nemen van jou, daarvoor moest ik toch wel fatsoenlijk gekleed de deur uit. Ik vroeg me af of een zwarte jurk gepast was, maar eigenlijk droeg ik altijd zwart, dus iets anders was er niet. Een zwarte jurk it is. De jurk zat strak, de laatste keer dat ik hem droeg zat jij nog in mijn buik, mijn buik voelde slap en leeg. Een golf van verdriet overspoelde me.

Ik zag op tegen het afscheid. De dagen die er aan vooraf gingen lopen allemaal in elkaar over; ik weet niet precies meer hoe ik die dagen door ben gekomen. Je vader en ik kozen muziek uit voor je afscheid. 24 weken hebben we uitgekeken naar je komst, nu was er na het afscheid, ineens niets meer om naar uit te kijken.

Het gevoel dat ik had toen de kinder rouwwagen aan kwam rijden, weet ik nog precies. De moed zakte me in de schoenen, kan ik dit eigenlijk wel? Samen met je vader tilden we het kleine mandje naar de kamer waar we, met je opa’s en oma’s, afscheid namen. We luisterden naar muziek, je vader en ik zongen voor je, ik heb je nog gezien, vastgehouden en samen met je lieve oma’s jou in het pandadekentje gewikkeld. Voorzichtig legden we je in je mandje en sloten deze af.

We lieten je opa’s en oma’s afscheid van je nemen, zij gingen weg.

Je vader en ik bleven nog even bij je. Verscheurd door verdriet, ik wilde je niet hier achterlaten, ik wilde je vasthouden en nooit meer laten gaan. Dit was te definitief.

Lieve Ivy, het spijt me dat ons afscheid al zo vroeg kwam en ik je niet alles heb kunnen laten zien wat het leven te bieden heeft. Ik mis je nog elke dag, er gaat geen moment voorbij dat ik niet aan je denk, maar lieve Ivy – het is beter op deze manier. Voor mij niet, maar voor jou wel. Ik hoop dat je trots op ons bent, dat je op ons neerkijkt en denkt; “Hey die toffe idioten, dat zijn mijn ouders en dat kleine propje, dat is mijn broertje!” – wij zijn in elk geval trots op het feit dat jij onze eerste dochter bent.

Onze liefde voor jou blijft oneindig.