Vandaag ben ik jarig, ik tik nu officieel de 31 aan. Vorig jaar rond deze tijd, lag ik in bed met Nyjah nog in mijn buik. Enkele weken voor mijn verjaardag was ik geopereerd dus van het hele ‘Ik word 30 dus ik geef een feestje’-plan was nog maar weinig over. Graag wil ik even terugblikken op de afgelopen tijd. Er is veel gebeurt, ik heb veel meegemaakt – ik ben veranderd. Kijk je mee?

Een terugblik op de afgelopen tijd

Er was een periode, zo rond mijn achttiende, dat het mentaal heel beroerd met mij ging. Denk aan zelfmoordpogingen, drugsmisbruik, automutilatie, meerdere klinische opnames en heel veel medicatie. Een fase in mijn leven waar ik maar weinig over schrijf en deel, terwijl het een gigantische impact op mij heeft gehad. Waarom ik er nu dan toch over schrijf? Als ik niet al die jaren (vanaf mijn 15e al) therapie had gekregen, dan had ik hier nu niet meer gezeten. Dan had ik het verlies van Ivy en de traumatische zwangerschap van Nyjah niet kunnen handelen. Gelukkig ken ik mezelf, weet ik wat ik nodig heb als het niet goed/slecht gaat en veroordeel ik mezelf ook niet om deze gevoelens.

Dankbaar

Eerder had ik de neiging nogal eens om te denken “ja hoor, overkomt mij weer” – maar eigenlijk kan ik (zo achteraf) alleen maar dankbaar zijn. Dankbaar voor de lessen die het mij gebracht heeft, voor de kracht die het mij gaf en ook voor de mensen die ik door de jaren heen heb leren kennen. Ivy verliezen is het zwaarste wat ik ooit heb mee moeten maken, maar het bracht mij wel Nyjah en ondanks dat Ivy gigantisch gemist word, voel ik ook de liefde, vreugde en kracht die Nyjah bracht.

Stappen nemen

De afgelopen tijd neem ik stappen, allerlei stappen – om het leven weer wat fijner te maken. Vanaf het moment dat Ivy overleed waren veel dingen, die eerst vanzelfsprekend waren, niet zo vanzelfsprekend meer. Sociale contacten? Die ging (en ga) ik nog steeds liever uit de weg. Niets ten nadele van mijn geweldig lieve vrienden en familie overigens, ik ben gewoon snel overprikkeld en gespannen. Voor mezelf zorgen dat ging geforceerd. Waarom zou ik goed eten, mijn lichaam is het niet waard. Naar de kapper? Nee, geen tijd voor want mijn baby gaat voor alles en vooral voor mij. De ruimte nemen om toch te sporten? Hoe kan dat als moeder, daar heb je toch geen tijd voor? Maar ik durf meer ruimte in te nemen, meer te zijn. Ik ga tweemaal per week naar de sportschool en hoewel ik het nog altijd enorm lastig vind om Nyjah dan een uurtje bij de opvang daar te brengen, doe ik het wel. Daar ben ik trots op, ik ben trots op de stappen die ik durf te nemen. Een paar maanden geleden zou dit alles teveel voor me zijn geweest.

31

En nu ben ik 31, in mijn hoofd had ik bedacht dat ik wel een feestje wilde geven, maar eigenlijk wil ik dat helemaal niet. In plaats daarvan ga ik met mezelf en Nyjah op stap. Vandaag ben ik alleen thuis, Delano is aan het werk en wij gaan op avontuur. Waar we heen gaan weet ik niet. Misschien donuts eten in Den Haag, shoppen bij Lush of misschien ga ik ‘effe om de hoek’ wat eten bij Het Slachthuis. Ik moet niks van mezelf vandaag en dat geeft me een enorm fijn en vrij gevoel.

Betekent dit nu dat ik me helemaal geweldig en top voel? Nee, dat toch zeker niet. Er zijn donkere dagen, dagen waarop ik de deur niet uit wil. Soms slokt het verdriet me nog steeds op. Sommige momenten wil ik zelf gewoon verdwijnen en op weer andere momenten is er dan toch de angst dat ik doodga en Nyjah achter moet laten. Dus nee, ik ben niet helemaal oké maar wel meer ok-ish. If that makes sense.

Moeder zijn

Nu ik moeder ben van een levende baby, is alles anders. Mijn leven plan ik om hem heen, zijn behoeften gaan voor alles. Als hij een dutje wil doen terwijl ik net wil douchen, dan ga ik lekker met hem liggen doezelen. Ik ben niet bang om ruimte te nemen om te moederen, om hem alles te geven wat ik kan en wat hij nodig heeft. Elke stapje, elk tandje, elke lach – het is een mijlpaal. Zijn trotse gezicht als hij een stapje zet of ineens los staat in de box. Ik krijg er geen genoeg van. Hij is mijn reden om door te gaan, om te blijven staan en vechten. Ik wil niets anders dan mijn lieve jongen trots en blij maken. Motherhood has turned me soft, I think I like it.

Veganwifey.com

De grootste verandering is vooralsnog mijn work ethic. Ik wil graag veel werken, maar Nyjah herrinert mij er aan dat hij maar even klein is, dat hij maar even alles nodig heeft wat hij hem kunnen bieden. De dutjes in mijn armen duren niet voor eeuwig en er komt een moment dat hij niet langer blij is om mij te zien maar denkt “heb je dat mens ook weer” – Dus voor nu accepteer ik dat ik niet alle opdrachten kan doen/aannemen, dat mijn bezoekers niet elke maand op de 10k zitten, etc. Maarrrr – ik doe wel wat ik kan doen. De vrije momenten pak ik graag door: koken, schrijven, fotograferen, socials, etc. En met elk afgeronde artikel ben ik dan enorm trots op mezelf, dat ik toch alles zo goed weet te balanceren.