“Au” – ik schrik wakker van Nyjah die in mijn tepel knijpt. Het is 4 uur ’s nachts en kennelijk ben ik bij de voeding van 3 uur in slaap gesukkeld. Nyjah heeft er ogenschijnlijk geen last van, die genoot wel van het open buffet en wanneer het tijd was voor de volgende tet, kneep hij gewoon ‘effe’ om me wakker te maken. Vandaag schrijf ik over moeder zijn, een nieuwe ervaring voor me.
Over moeder zijn
Ik was al moeder sinds 31 mei 2018 natuurlijk, toen was ik de moeder van Ivy, het overleden meisje. Nu ben ik moeder van Nyjah, al 6 hele weken. De psychiater zei; “reken er maar op dat rouw behoorlijk terug kan komen nu je Nyjah hebt” – dat geloofde ik niet zo, ik schudde het van me af. Een levende baby is toch automatisch een roze wolk? Ja, ik wist wel van een postnatale depressie hoor, maar ik dacht niet dat ik zelf tegen dingen aan zou lopen; een levende baby was alles wat ik wilde. Toch mis ik Ivy meer dan ik deed, ik weet niet of dat is omdat ze bijna jarig is, of omdat Nyjah er nu is.
Weinig slapen, het hoort er bij
Mensen roepen van tevoren; “geniet maar van de rust, nu het nog kan!” of “je leven gaat enorm veranderen hoor, let maar op!” of “ik zou genieten van je nachtrust, straks is slapen er niet meer bij!” – zucht.
Dat ik weinig zou slapen wist ik wel, de eerste week sliep ik echter helemaal niet. Zijn er echt mensen hun baby in een wiegje/ledikant kunnen leggen en dat hij/zij dan slaapt? Nyjah doet dat namelijk niet, hij wil vooral bij mama of papa slapen. Lekker, lief en fijn. Duizend kusjes en honder keer aan zijn haartjes ruiken. Maar wacht; ook ’s nachts wilde hij niet in zijn bedje. Van rooming in ging het dus al snel naar bed sharing en vanaf daar ging ik toch maar voor co-sleeping. Wilde ik dit? Nee, eigenlijk niet – ik was bang dat onveilig was, maar na 3 weken bijna niet slapen, ga je toch op zoek naar oplossingen.
Dit bericht bekijken op Instagram
In het begin wilde Nyjah elk uur voeden, ik was helemaal op, maar de eerste week leek ik te kunnen overleven op adrenaline, want ook overdag dutten lukte niet. Inmiddels heeft hij ’s nachts een soort-van-ritme. Hij wil gedurende de nacht 3 keer voeden en daarna valt hij bij me in slaap. Soms draai ik dan nog op mijn zij en slapen we zo verder, soms ligt hij boven op me (foei, onveilig!) en andere momenten krijg ik hem de co-sleeper in en slaapt hij daar rustig verder.’
Dit bericht bekijken op Instagram
“Let maar op, je leven zal totaal anders zijn!”
Mijn leven was al anders, vorig jaar werd ik namelijk moeder maar bleef ik met lege armen achter. Waar ik alle liefde voor Ivy kwijt kon was mij een raadsel. Toen ik zwanger bleek was ik daar in eerste instantie niet zo blij mee, ik leefde in angst, voelde mij enorm schuldig naar Ivy en kon door alle complicaties slecht genieten. Nu geniet ik zoveel meer, ja – het is zwaar. Ik heb twee kinderen en er is er maar een bij ons, dat steekt soms.
Ik wist dat ik Ivy miste, maar wat ik allemaal miste, dat wist ik niet precies. Door Nyjah zie ik alles wat ik mis ben gelopen; de eerste lach, het samen thuis komen, kleine kleertjes en luiers aan de waslijn, pruttelende baby geluidjes en vooral; het knuffelen, dat blijf ik zo fijn vinden. Vooral ’s nachts voelt het knuffelen geweldig, hoe hij na zijn voeding tevreden in slaap valt boven op me, dat maakt mij intens gelukkig. Maar naast het geluk, is er dus ook verdriet. Deze maand is Ivy’s eerste verjaardag, maar ze is niet hier om het met ons te vieren, gelukkig is haar broertje er.
Ontmoedigen
Je loopt er als zwangere vrouw (en kersverse moeder) vaak tegenaan; mensen die je ontmoedigen. “Oh borstvoeding? Nou, eerst maar eens zien of dat lukt!” – is een veel gehoorde. Vrouwen lijken al bij voorbaat er van uit te gaan dat het niet lukt. Zo was ik ook, ik was door dit soort opmerkingen zó bang dat het niet zou lukken. Waarom zegt niemand; “Wauw, borstvoeding! Zo tof dat je dat gaat doen!” – dat is toch stukken beter?
Maar naast dat mensen over vanalles een mening hebben, waren er ook veel mensen die dan dingen roepen als; “wasbare luiers? Leuk idee, maar je hebt echt geen zin om de was te doen hoor” – maar geloof mij; ik heb nog minder zin om elke dag het vuilnis weg te brengen, dus dit is dan toch een goede optie?
Overigens ben ik meer dan tevreden over hoe de borstvoeding gaat. Was het makkelijk? Nee. Ik kreeg in de eerste week mega kloven, vervolgens kreeg ik daarna een melkblaar, een infectie en ook nog een verstopt kanaaltje. Allemaal aan een borst. Ik heb weleens gedacht; “Weet je, laat die linker tet maar zitten. Ik kan ook alleen met rechts voeden” – maar ik heb alles er aan gedaan om mijn linker tet weer on point te krijgen.
Dit bericht bekijken op Instagram
Soms komt er wel wat onzekerheid om de hoek kijken. “Huh, wil hij nu alweer eten? Dat is al de 5e keer in 3 uur, maak ik wel genoeg melk?” – dat soort dingen horen er nu eenmaal bij. Het is de eerste keer dat ik écht voor een baby moet zorgen en soms vraag ik me echt nog af wat ik in vredesnaam aan het doen ben.
Moederen is fijn
Het is fijn om je baby te kunnen troosten door hem enkel aan te raken of op te pakken. De momentjes die je samen hebt tijdens het voeden zijn onbetaalbaar en zelfs het luier verschonen vind ik enorm fijn. Ik ben dankbaar, dankbaar voor Nyjah. Was ik bang? Jazeker, maar hij is alles wat ik nodig heb en meer. Nee, hij vervangt Ivy niet – geen enkele baby kan haar vervangen, maar door Nyjah ben ik wel veel gelukkiger dan ik het afgelopen jaar geweest ben.