Ivy Nika

Stil geboren, still loved
31 mei 2018 – 21.47

Wat het mooiste verhaal ooit had moeten worden is nu ineens het meest verdrietige. Op 16 januari 2018 vertelden wij trots aan familie dat we ouders zouden worden, dat ik zwanger was. Onze Ivy was (en is) onze droom. Ik wilde niets liever dan moeder worden. Dat het lastig was om zwanger te raken, dat was geen geheim. Ivy was enorm gewenst, maar helaas, het heeft niet zo mogen zijn.

Stil geboren

Waar ik op maandag 28 mei nog trots foto’s stuurde dat het kamertje af was, kwam ik 6 dagen later thuis zonder onze Ivy. De leegte die ik voel is in geen woorden te omschrijven. Ik besef me uiteraard dat haar kansen klein waren, ze kwam al met 24 weken en 1 dag, veel te vroeg – maar toch blijf je hoop houden dat alles goed komt. Haar hartje is gestopt tijdens de bevalling, zo’n 45 minuten voordat ze ter wereld kwam hoorden we dit. En dat terwijl ik haar 15 minuten daarvoor nog had voelen bewegen. Natuurlijk had ik voor ons meisje niet gehoopt op een start als couveuse-baby; ik wilde geen slangetje, beademing en angst voor onze lieve Ivy, maar mijn moederhart huilt; ik had haar zo graag bij ons gehad.

2½ jaar liefde

Op de dag dat we 2½ jaar samen waren zouden we een fijne dag weg gaan, in plaats daarvan namen we afscheid van Ivy in het ziekenhuis en kozen we een urn uit die op haar kamertje komt. Toch probeer je, ook onder deze omstandigheden, het leuk te hebben samen. We stapten samen in de auto, kochten lekkere snacks, reden naar huis, bestelden een enorme berg (vegan) sushi en keken naar Harry Potter. Delano geeft me enorm veel kracht deze periode, ik weet dat hij ook verdriet heeft en toch is hij er dag en nacht voor mij.

Doorgaan terwijl je stilstaat

Ik zoek naar een manier om om te gaan met dit enorme verlies, met Ivy is er een stukje van mij gestorven en ik weet nu écht hoe een gebroken hart voelt. Mijn lichaam is ziek en herstellende van een (zware) bevalling en een placenta verwijdering op de OK. De opmerking; “Geef jezelf tijd, je bent tenslotte wel bevallen” of “je bent veel bloed verloren, doe rustig aan en laat mensen voor je zorgen” kan ik nog nauwelijks aanhoren. Net als de (goedbedoelde) berichtjes waarin mensen vragen “en hoe gaat het nu met je?” – Dan wil ik schreeuwen; “Hoe denk je dat het gaat verdomme?” – maar ik houd mij in en geef een sociaal geaccepteerd antwoord.

Uit het verleden weet ik dat ik niet de meest stabiele persoon ben, de verloskundige was ook ervan op de hoogte dat ik borderline heb en hierdoor meer kans heb op een postnatale depressie. Vanuit het ziekenhuis kan ik terecht bij maatschappelijk werk, maar ik heb de stap al genomen om (via mijn huisarts) een doorverwijzing te regelen voor een psycholoog. Sommige dingen kun je nu eenmaal niet alleen en hoewel Delano de liefste ooit is, kan ook hij me niet helpen met het enorme schuldgevoel dat ik heb.

Herinneren

Hoe ongelofelijk traumatiserend deze ervaring ook geweest is; ik wil niets vergeten. In het LUMC was de verpleging enorm lief en hebben ze mooie afdrukjes gemaakt van haar voetjes en handjes; in zowel inkt als gips. Tastbare herinneringen zijn zo fijn. Daarnaast werden we attent gemaakt op de stichting Make a Memory, die foto’s maakt van zieke en overleden kindjes. We hebben een aantal super mooie foto’s van ons met onze Ivy, deze foto’s zijn me enorm dierbaar en de gedrukt foto’s staan op haar kamertje.

Daarnaast kregen we, via het LUMC, een memorybox van Stichting Phéron met hierin een bakje voor het navelklemmetje, een klein fotolijstje, materialen om zelf afdrukjes te maken, etc. In deze box zitten nu haar afdrukjes, alle echo’s, een usb-stick met video’s van de echo en dan ook de usb-stick met alle foto’s van Make a Memory. Er zaten ook 2 beertjes in, 1 van deze beertjes zit in haar memorybox en het andere beertje is met Ivy mee, ik wilde niet dat ze alleen was en dat ze een beertje had gaf me (gek genoeg) enorm veel troost.

Ik schrijf veel, ik wil alles onthouden. Van de dag dat ik opgenomen werd (28 mei) tot de geboorte en van het thuiskomen tot het echte afscheid van onze prachtige dochter. Het schrijven werkt helend en ik vind het fijn dat ik, ondanks de hoeveelheid morfine en narcose, toch nog weet hoe alles gegaan is. Het helpt enorm bij het verwerken van dit alles.

Stil geboren, still loved

Dat onze Ivy Nika stil geboren is, maakt mij niet minder moeder. Mijn armen zijn leeg, maar mijn hart is vol liefde voor onze perfecte dochter. Het is ongelofelijk verdrietig dat ze niet langer bij ons heeft mogen zijn. Het enige wat we nu kunnen doen is haar herinnering levend houden en er over praten. Ivy leeft in onze harten en zolang wij over haar blijven praten, zal ze blijven bestaan.

Steun

De steun die wij ontvangen is geweldig, uit alle hoeken komen bloemen, kaartjes, berichtjes en ga zo maar door. Dat zoveel mensen aan onze Ivy en ons denken doet enorm goed. Dan hebben we nog de steun die we van onze ouders hebben ontvangen; die is ongekend. Vanaf het eerst moment in het ziekenhuis, tot het laatste – ze waren er. De oma’s van Ivy die me hebben bijgestaan tijden de bevalling, de Opa’s die mijn lieve Delano hebben opgevangen; we zijn enorm gezegend met deze fantastische mensen.