Op maandag 28 mei kwamen de meubels voor Ivy’s kamer binnen om 16.30 – ik was opgewonden want ik had er zo naar uitgekeken om het kamertje af te maken. Het was al mooi geschilderd, de kinderwagen was helemaal gepoetst, er hingen kleertjes in de kast – alles was klaar voor onze lieve Ivy.

Haar plekje was eindelijk klaar!

Delano was die dag weg, ik vond het ook gewoon leuk om alleen te rommelen in de babykamer, dus ik stoorde mij er niet aan. Ik hoefde enkel een bedje en commode in elkaar te zetten, geen zwaar werk, al vraag ik mij nu soms af “wat als ik dit niet die dag gedaan had?”

Om 20.00 plofte ik op bed met een bord eten, Netflix ging aan en het was tijd om te ontspannen. Na het eten nam ik een uitgebreide douche, smeerde mezelf in met wat lekkere producten en ik plofte weer op bed, ik wilde snel gaan slapen maar dat lukte niet goed, dus ik bleef wakker en genoot van hoe druk Ivy aan het spartelen was.

“Dit is niet goed hoor lief!”

Om 23.00 kwam Delano weer thuis, hij plofte neer met zijn eten en ik zat naast hem. Om 23.15 wilde ik nog even wat drinken, plassen en daarna gaan slapen. Ik kwam omhoog en ineens verloor ik vocht. Ik dacht nog; “O nee, ik zit hier gewoon te plassen wat genant!” – en toen ik opstond verloor ik nog meer vocht, een hele plas. Ik hupste naar de wc maar bleef vocht verliezen en toen ik op de wc zat kwam het besef dat dit geen urine was.

“Dit is niet goed hoor lief” – zei ik, terwijl ik de slaapkamer weer in kwam. Ik was al lichtelijk in paniek want ik was pas 23 weken en 5 dagen zwanger. Ik belde de verloskundige en ze was om 23.30 al bij ons. “Ja, dit is vruchtwater, ik ga de hartslag van jullie baby luisteren en je bloeddruk checken en het ziekenhuis bellen dat we er aan komen” – ik raakte in paniek en natuurlijk schoot mijn bloeddruk direct omhoog. Hoe kan dit ineens?

Op naar het ziekenhuis

In het ziekenhuis aangekomen kwamen we terecht op een van de triage kamers, daar werd gecheckt of het wel echt vruchtwater was (yep, dat was het) en werden echo’s gemaakt en regelmatig mijn bloeddruk gecheckt. Ivy’s hartslag was zoals we hem kenden, 150 slagen per minuut, dat was perfect.

Bij de eerste echo was er nog vruchtwater te zien rondom Ivy, dat stelde me gerust. Bij de echo die de gynaecoloog kwam maken was het vruchtwater alweer verminderd. “We verwachten dat je bevalling binnen 12 uur wel doorzet, maar helaas kunnen we dan niks doen en je baby zal overlijden. Pas bij 24 weken kunnen we de baby actief opvangen” – huilen natuurlijk, dit was niet wat ik had verwacht. Ik werd opgenomen in het LUMC en kreeg een kamer. Ik gaf aan dat als ik de 24 weken zou halen dat ik wilde dat Ivy opgevangen zou worden en dat er alles aan gedaan zou worden om haar in leven te houden. Die nacht, om 03.30 heb ik het hele NICU team laten optrommelen en hebben we alles besproken.

Om te beginnen zou ik 2x longrijping geinjecteerd krijgen in mijn bovenbeen, via de placenta zou dit dan bij Ivy terecht komen en dan zouden haar longen een boost krijgen. De prik was verschrikkelijk, in plaats van een vloeibaar goedje, voelde het alsof er dikke gel in mijn been gespoten werd. Het was zo pijnlijk, maar ik had alles over voor onze Ivy.

De dagen daarna

De bevalling zette niet door, dat was positief. Elk bloedonderzoek kwam perfect terug en ook mijn bloeddruk en hartslag waren goed. Ivy was sterk, haar hartje klonk elke dag exact hetzelfde; 150 slagen per minuut. Wat een geruststellend geluid was dat, achteraf heb ik spijt dat ik het niet heb opgenomen, wat had ik dat graag nog willen hebben.

Ik kreeg bedrust opgelegd en mocht alleen opstaan om naar het toilet te gaan. Als ik wilde douchen dan moest dit op een stoel. Van een moeder was ik ineens veranderd in een oma. Ik bleef denken; “Ik doe dit allemaal voor jou Ivy”

Het eten in het ziekenhuis was slecht en er waren geen vegan opties, dus ik kreeg op de eerste dag eten van mijn schoonmoeder, maar op de tweede dag kreeg ik vegetarische pasta met roomsaus. Ik heb het gegeten, heb gigantische buikpijn gehad maar dacht weer; ‘Ik moet dit eten voor mijn dochter, ik moet sterk zijn en ervoor zorgen dat zij niks te kort komt!”

Langzaam kreeg ik meer vertrouwen in een goede afloop; mijn bloed was goed, mijn hartslag en bloeddruk ook en mijn temperatuur was netjes tussen de 37.1 en 37.5 – wel wat hoger dan normaal maar ik had het ook gewoon warm op die kamer. Ik was langzaam wat optimistischer, de 24 weken had ik gehaald, nu kon ze opgevangen worden mocht de bevalling toch doorzetten, dat was een fijn idee.

31 mei 2018

Inmiddels was ik 24 weken en 1 dag zwanger, Ivy spartelde er nog op los. Wel wat minder, want door de longrijping zou ze rustiger worden. Maar nog steeds – als ik mijn hand op mijn buik legde, dan voelde ik haar schoppen. Ik kreeg deze dag bezoekjes van een vriendin en mijn zusje, maar ik was erg moe dus het bezoek duurde niet lang, wel genoot ik er intens van.

Ik werd van kamer verhuisd rond een uur of 14.30 en toen ik daar aangekomen was wilde ik douchen. De verpleegster hielp me uit bed en toen ineens verloor ik bloed. Ik werd weer aangekleed, terug in bed gelegd en er kwam een arts bij. Delano was er op dat moment niet dus in paniek appte ik hem, hij was net weg en kon vrijwel gelijk weer terugkomen.

Met spoed werd er bloed afgenomen en getest, mijn temperatuur werd gecheckt, mijn bloeddruk en hartslag en uiteraard ook dat van Ivy. Alles was fout. Ik raakte in paniek en begon te huilen; “Maar vanochtend was alles nog goed!” – ik voelde zoveel op dat moment en kon niets zeggen, alleen maar huilen.

“We moeten jullie baby laten komen nu en dat doen we graag op de natuurlijke manier, maar je mag ook kiezen voor een keizersnee. Ik wil je wel zeggen dat de kans dat jullie baby het overleefd een stuk kleiner is nu…” – Ik wilde een keizersnee, ik wilde de bevalling niet meemaken en gewoon weg zijn, algehele narcose en anderen het werk laten doen. Delano kon nog wél nadenken en zei dat een natuurlijke bevalling beter zou zijn – ook om mijn lichaam te sparen. “Het moet dan maar” – dacht ik.

Weer werd ik verhuisd, ik ging nu naar de kamer voor de bevalling, Ivy zou vandaag komen. Ik was blij dat mijn ouders direct in de auto zijn gestapt toen ze het hoorden, ik wilde hun er bij hebben. De ouders van Delano kwamen ook, ik was zo blij dat iedereen er was. Dit kunnen we niet alleen aan.

De geboorte van onze Ivy

Ondanks dat de arts zei dat de kans klein was dat Ivy het zou halen, voelde ik ons meisje de hele tijd nog bewegen. Samen met mijn vaders vrouw (mijn moeder, toch wel) hebben we Ivy nog verteld dat ze moest draaien want ze lag dwars.

Rond 18.00 kreeg ik wee-opwekkers in mijn infuus, dit naast de antibiotica die ik al kreeg. De wee-opwekkers waren hels, ‘gelukkig’ had ik zelf al wel wat weeën dus het was een kwestie van afwachten en zien wat er zou gebeuren. Ik koos ervoor geen pijnstilling te nemen, als er een kans was dat Ivy het zou overleven, dan wilde ik haar niet benadelen door nog allerlei medicijnen in mij systeem te hebben (die ook bij haar zouden komen).

De weeën waren onregelmatig en varieerden nogal. Ik had alleen geen flauw idee hoe het allemaal hoorde te gaan. Ik had wel wat gelezen over bevallen, maar had juist besloten mijzelf wat meer in te lezen vanaf de 30 weken, kijken wat ik kon verwachten – ik ging hier dus helemaal blanco in.

Mijn moeder en die van Delano die waren er de hele tijd bij en dat was enorm fijn, ze stelden me gerust, hielpen me met puffen (want echt, ik kreeg een zieke weeënstorm én rug- en beenweeën) dus ik kon alle hulp goed gebruiken.

Ivy voelde ik gelukkig nog steeds en dat stelde me gerust; “wie weet kan ze alsnog opgevangen worden!” – dacht ik. Ik bleef hoop houden, ik wilde dit kleine meisje zo graag zien opgroeien.

Iets voor 21.00 wilde de gynaecologe nog even naar Ivy’s hartje luisteren, toen ze niet direct een hartslag kon vinden wist ik het eigenlijk al. Ivy is overleden. Toch ging de gynaecologe nog een echo maken om het even goed te bekijken. Het was een bekend beeld, ik zag mijn mooie meisje, maar ik zag ook direct dat haar hart niet meer klopte en ze niet bewoog. De gynaecologe bleef maar zoeken. Om 21.02 zei ze; “Sorry, ze is overleden” – ik wist het al toen de hartslag niet gevonden werd, ik wist het toen ik de echo zag, maar toen ze de woorden uitsprak brak mijn hart in duizend stukjes. Hoe moet je in vredesnaam nog verder als je net hoort dat je lieve, mooie baby overleden is?

Ik wilde niet verder, maar het moest – het kon niet anders. Ik huilde, heb gesmeekt om direct toch met pijnstilling te beginnen en kreeg een morfine infuus. De minuten leken uren te duren en ik kon de weeën nauwelijks opvangen. Gelukkig waren Ivy’s oma’s er en hielden ze mijn hand vast, de gynaecologe was zo lief en ook de verpleegster was een enorme steun.

21.47

Hoe ik de laatste 45 minuten ben doorgekomen is me een raadsel, ik beleefde alles in een waas. Ineens had ik 9 centimeter ontsluiting en mocht ik persen. Maar waar moest ik dan naartoe persen? Ik wilde dat ik beter voorbereid was. De morfine maakte me gigantisch high, maar de weeën deden desondanks enorm veel pijn. De laatste wee die ik had, duurde bijna 15 minuten. Ik kon het echt niet meer aan.

Om 21.47 is Ivy Nika geboren, een perfecte baby met 10 vingers en 10 tenen, maar helaas, zonder gehuil en hartslag. Delano zijn moeder heeft de navelstreng doorgeknipt en daarna mocht Ivy vasthouden en knuffelen.

Het was heel gek, op dat moment was ik niet eens heel erg verdrietig, maar vooral trots; “Dit is mijn dochter, mijn Ivy” – dacht ik. Ik was wel een beetje bang dat mensen haar eng zouden vinden, ze was natuurlijk maar klein, maar ze was gewoon een baby, een baby van 33 centimeter en 635 gram. Delano koos ervoor om niet bij de bevalling aanwezig te zijn, wat ik hem niet kwalijk kan nemen – ik had er zelf ook liever niet bij geweest. Wel is hij naderhand bij ons gekomen en heeft hij toch zijn dochter kunnen zien. Ik ben er zo trots op dat hij mijn Lief is, wat een geweldige man.

Ik was opgelucht toen ik mijn vader zag, hij is altijd een soort van rots geweest en in deze hele ervaring heb ik enorm veel steun gehad aan zowel mijn vader als mijn moeder (die titel verdiend ze echt, wat een topvrouw).

Terwijl ik daar zo lag, knuffelend met mijn perfecte baby voelde ik de hele tijd ‘vocht’ lopen – achteraf bleek dit bloed te zijn, maar ik registreerde het allemaal niet. Kennelijk was het aardig wat en doordat ook de placenta niet los wilde laten, moest ik geopereerd worden. Dit alles terwijl ik alleen maar bij onze Ivy wilde blijven.

Leger dan leeg

Ik kan me vaag herinneren dat ik Ivy aan een arts heb gegeven. Aan Ivy’s oma’s vroeg ik of ze bij haar wilden blijven, ik wilde niet dat ze alleen zou zijn. Ik werd de gang op gereden en zwaaide nog naar Ivy’s opa’s en naar mijn Lief, daarna was er alleen die allesoverheersende leegte.

Het was koud, kouder dan ik het ooit eerder had gehad – “is dit normaal of ga ik nu dood?” – dacht ik. Op de OK aangekomen moest ik van bed verplaatsen, dat vond ik eng want het leek alsof ik geen gevoel had in mijn lichaam. Ik moest nog even mijn naam en geboortedatum noemen voor een laatste check. “Denk maar aan iets leuks en tel tot 5” – zei een van de artsen die er bij was. Het enige wat ik dacht was; “Hoe kan ik aan iets leuks denken terwijl ik net mijn dochter kwijt ben geraakt?” – maar voordat ik iets kon zeggen was ik weg.

Ineens werd ik wakker in een andere ruimte, ik had geen idee hoe laat het was of waar ik precies was, ik weet alleen maar dat ik het zo koud had, dat ik eerst dacht dat ik dood was. Opzich was dat een geruststellende gedachte, dan zou ik zometeen samen met Ivy zijn. Maar vanuit het niets kwam er een verpleegkundige mij vragen of ik me goed voelde (nee) en of ze iets kon doen (nee). Het geruste gevoel maakte plaats voor paniek, wat als ik nu alsnog dood zou gaan, ik kan Delano toch niet alleen laten?

De verpleegkundige ging dekens pakken om me weer op te warmen. Ik kon alleen maar huilen en waar ik enkele uren geleden nog hoopte op een goede uitkomst, was alle hoop nu verdwenen. Ik was leger dan ik ooit geweest was. Ik huilde, vroeg om Delano en was in paniek – “ik moet hier weg” – was alles wat ik kon denken.

Om 00.15 kwam ik terug op mijn kamer. Iedereen was er nog; mijn ouders, de ouders van Delano, Delano zelf en onze Ivy. Ze was gewassen en lag in een klein bedje mét teddybeertje. Ik vond dit zo lief dat ik enorm moest huilen.

Ivy Nika Tjon A Fon – 31 mei 2018

In mijn leven heeft er veel tegen gezeten, ik heb veel moeten strijden om überhaupt te komen waar ik ben – Ivy was voor mij de kers op de (vegan) slagroom, een teken dat het mijn tijd was om gelukkig te zijn. Ik wist niet dat het moederschap ook zo leeg en verdrietig kon voelen. Ik hoop dat Ivy op ons neerkijkt en toch trots is op ons.

Godver, wat mis ik ons meisje.