Op 4 februari liep ik naar het winkelcentrum. Al een aantal dagen voelde ik me niet zo lekker, mijn cyclus was onregelmatig maar ik had toch wat bloed verloren. Tijdens het lopen werd ik duizelig; “Het zal toch niet?” – dacht ik nog. Ik liep de supermarkt in, de geur van versgebakken brood is een van mijn favoriete geuren, maar nu stond ik te kokhalzen.

Mijn boodschappen waren ingeladen en ik liep toch even snel naar de drogist tegenover de supermarkt: toch even een zwangerschapstest halen. Ik had eerst even mijn cyclus-app ingekeken. Ik had begin januari wat spotting gehad en nu dus ook weer. Een menstruatie was het niet te noemen. Ik appte Lief: “Ik denk dat ik een test moet doen…” – dus die deed ik. Met het pipetje druppelde ik wat urine op de test, hield hem vast en keek er gespannen naar. Ik slaakte een zucht van opluchting: hij liet slechts een enkel streepje zien. Bij zowel Ivy* als Nyjah waren de positieve testen altijd KNALpositief, dus ik was opgelucht. Ik legde de test op het aanrecht, pakte wat te drinken en keek nog eens naar de test. Fuck, er verscheen net een tweede streepje.

Hoe ik het Lief vertelde

Romantisch als ik ben heb ik mijn Lief de foto van de test geappt. Hoe vrouwen een hele mooie aankondiging voor hun partner kunnen regelen is mij een raadsel, tot dusver heb ik ze allemaal via app met mijn Lief gedeeld. Niet omdat het nou een fijne manier is om het zo te doen, maar ik ga altijd kapot van de zenuwen. Ik was kotsmisselijk en wist niet of het de stress was die ik voelde, of de morning sickness. Ivy* en Nyjah krijgen een broertje of zusje.

Voor de vorm deed ik nog een test, nadat ik eerst een liter water achterover had geslagen. Wederom een positieve test. No turning back now. De vorige keer moesten we direct het LUMC bellen, dus ook dat deed ik nu. Ik legde de situatie uit en we maakten een afspraak. Hoe ver ik zou zijn was nog een raadsel, mijn cyclus was zo onregelmatig. We maakten de afspraak voor maandag 17 februari, dan zouden we een vitaliteitsecho krijgen en zien hoe lang ik ongeveer zwanger ben.

De eerste afspraak

Op de 17e gingen we naar het ziekenhuis, het is altijd gek om daar terug te komen. Eerst was het vooral angst (want daar raakten we Ivy* kwijt) maar nu zijn er ook fijne herinneringen (we hebben onze lieve Nyjah daar voor het eerst ontmoet). Ik zal de technische details achterwege laten, maar het zag er naar uit dat ik pas 6 a 7 weken zwanger was, terwijl aan de hand van mijn cyclus ik 10 a 11 weken had moeten zijn. We bespraken wat zaken (de cerclage plaatsing, de hormoonbehandeling, etc.) en ik stond weer buiten. Ergens half oktober gaat ons kindje geboren worden. De dag na deze afspraak werd ik alweer door het LUMC gecontact: “We willen graag een afspraak inplannen voor 1 april, zo’n afspraak doen we altijd een week voor een cerclage plaatsing” – we hadden het nog niet eens over die cerclage gehad, behalve dat de arts zei dat dit in het team overlegd zou worden. Ik had direct zoveel vragen (en geen antwoorden).

De tweede afspraak

De tijd tussen de eerste en tweede afspraak duurde eindeloos. Ik moet zeggen: ik was niet net zo angstig als bij Nyjah het geval was, ik voelde me juist heel erg ontspannen. Maar ik wilde wél graag antwoorden; weten hoe lang ik zwanger was, wat het vervolgplan zou worden – de hele mikmak. Op 12 maart om 10.40 stond de afspraak gepland, mijn Lief die moest gewoon werken en aangezien het een hele bevalling zou zijn (echo, gesprek, bloedonderzoek) ging mijn zusje mee om even Nyjah te entertainen.

Het ziekenhuis voelde vreemd, door de corona crisis was het leeg, bijna alle afspraken (die telefonisch kunnen) worden telefonisch gedaan. De wachttijden waren overal dus nauwelijks aanwezig, fijn wel. Ik heb mezelf aangemeld via de computer in de hal, we liepen door naar verloskunde en binnen 10 minuten was ik al aan de beurt. Een verrassing: de arts die mijn cerclage de vorige keer had geplaatst (en dat het op het nippertje goed ging) is nu wederom de arts die me gaat behandelen deze zwangerschap. Zo enorm opgelucht was ik, ik heb veel vertrouwen in deze arts.

Eigenwijze Jellybean

De echo was een gevecht – Jellybean wilde niet meewerken. Of ik even wilde schudden (met die dildo-echo in mijn puni) met mijn buik, een mega groot kussen onder mijn billen – de hele mikmak. Jellybean liet zich slecht zien. Van een uitwendige echo, naar een inwendige, terug naar een uitwendige en daarna nogmaals een inwendige. Wat een gedoe, maar we zagen hoe ver ik was: 11 weken, dus een week verder dan ze de vorige keer dachten. Fijn!

Een heel plan

Na mijn echo afspraak kletsten we wat over het vervolgplan (wel met een meter afstand tussen ons, want hey corona). Het is de bedoeling dat ik wederom een McDonald cerclage krijg, de arts verwacht dat dit gewoon kan, mocht dit niet kunnen dan word er alsnog de keus gemaakt een incisie te maken om de cerclage hoger in de baarmoederhals te kunnen plaatsen. Dit is een shirodkar cerclage. De oude littekens gaan weer doorgeprikt worden zodat niet mijn hele baarmoederhals uit littekenweefsel bestaat na deze handeling.

Op 1 april (geen grap) krijgen we een uitgebreide echo, vergelijkbaar met de 20 weken echo, de week daarna krijg ik de cerclage geplaatst en dan moet ik 3 dagen rust houden (Lief neemt vrij en mijn zusje komt ook wat helpen mocht het nodig zijn) en daarna ben ik all set en kan ik verder met baby broeden.

Mentale toestand

Toen ik zwanger was van Nyjah voelde ik me angstig: ik was net Ivy* kwijt, niet klaar voor een zwangerschap en ik vertrouwde niet op mijn lichaam. Dat er nu een breedlachende baby (oke bijna-1-jarige) naast me in de box staat, maakt dat ik zie dat het wél goed kan gaan. Zegt dit nu dat ik vertrouwen in mijn lichaam heb? Nee, dat zeker niet – maar vertrouwen in mijn arts heb ik wel. Ik zal de komende tijd proberen, ondanks de vermoeidheid, toch plek te vinden om te schrijven hier, ik heb zoveel leuke dingen te vertellen en te delen (en zoveel goede ideeën).

Volg je mij al op Instagram?