De komende weken ga je, met enige regelmaat, gastblogs op Veganwifey.com terug vinden. Ik wilde wél content delen maar nog niet vol aan de bak. Vandaag bijt Lisette van Volwaardigplantaardig.nl het spits af. Ze deelt haar ervaringen met betrekking tot vegan ouderschap met drie(!) opgroeiende kinderen. 

Doodsbange piepjonge kalfjes

In 2014 werd ik moeder toen onze eerste zoon geboren werd. Veganisme was iets dat totaal nog niet bij ons speelde, maar er was wel meteen de behoefte om beter voor de aarde en beter voor onszelf te zorgen. Ik wilde namelijk dat mijn kind gezonde ouders had en een gezonde aarde om op te leven.
Minder vlees dus. Toen onze dochter geboren werd waren wij inmiddels een soort van half vegetariër, maar tijdens die zwangerschap waren wij op vakantie geweest naar idyllisch klein zuivelboerderijtje in het zuiden van Zweden (er schuilt immers geen kwaads in zuivel toch?). Wat ik daar zag brak mijn hart. Er was net gekalverd en ik zag verslagen moeders zonder kalf in de stal en een paar meter verderop zag ik doodsbange en piepjonge kalfjes letterlijk moederziel alleen in een iglo. Inmiddels tuimelde mijn dochter vrolijk in mijn buik rond en hield mijn zoontje mijn hand stevig vast. Of niet.. Meestal niet eigenlijk, hij is nogal avontuurlijk 😉 Dus eigenlijk rende hij lekker over het terrein.

Beter wordt het niet

Ik besloot than and there dat ik veganisme moest gaan opzoeken. Ik had er wel eens over gehoord namelijk, dat de crewmembers op de Sea Shepherd boot volledig plantaardig aten. Iets dat ik toen nogal schromelijk overdreven vond en eigenlijk nooit meer aan gedacht had, tot ik daar op die boerderij die moedertjes en hun babies in de ogen keek en de verslagenheid en ellende er van af droop. En let wel, dit was niet zomaar een boerderij, maar zo’n beetje de meest idyllische boerderij die je je voor kan stellen. Beter wordt het niet. Iets dat ik extra confronterend vond.

Vegan from conception

De zwangerschap van mijn dochter was echter gecompliceerd en ik durfde niet ons voedingspatroon om te gooien. Enfin, ze werd geboren, was goddank kerngezond, we verhuisden terug naar Nederland (Mads en Indy zijn in Kopenhagen geboren, waar we destijds woonden) en ik deed mee aan de vegan challenge. Boem. Wij waren vegan. Nooit meer omgekeken. Er kwam zelfs nog een derde kindje bij die vanaf de conceptie al helemaal vegan is en nog nooit in zijn leven dierlijke producten heeft gegeten.

Vegan ouderschap

Maar eigenlijk komt het vegan ouderschap daarna pas om de hoek kijken. Want jonge kinderen hebben niets in te brengen 😉 Zij eten wat jij ze geeft en ze gaan nog niet de deur uit om bij vriendjes te spelen.

Inmiddels is Mads 6 jaar oud, Indy 4 en Vik 2. Mads en Indy spelen al geregeld buiten de deur en eten ook vaak bij vriendjes en vriendinnetjes. En dan zijn daar natuurlijk ook nog eens de traktaties op school 😉
Dat vond ik wel een dingetje hoor. Hoe geef je dat nou vorm? Je wilt ze niet het gevoel geven dat ze gestraft worden omdat ze vegan zijn. Ik wil dat veganisme een feestje voor hun is. Het is heerlijk om plantaardig te eten en het is heerlijk om goed voor de aarde en al zijn bewoners te zorgen. Dat gevoel wil ik ook meegeven aan mijn kinderen. Dat betekende dat ik ze moest gaan uitleggen dat wij anders eten dan de meeste mensen. Wij eten namelijk geen dieren. Iets dat wij heel normaal vinden, maar voor andere mensen niet. Voor de meeste mensen is het namelijk normaal om juist wel vlees van dieren en melk van dieren te eten en drinken.

Hoe ik het vormgeef

Ik lees veel boekjes met de kinderen om ze duidelijk te maken waarom bepaalde dingen belangrijk voor ons zijn. Wij zijn groot fan van het boekje Piepmuis gaat op bezoek bij Anna de Koe en onlangs kwam ik nog veel meer toffe boeken tegen, waar ik een blog over schreef.

De boekjes leggen op een kindvriendelijke manier uit waarom het belangrijk is om geen dieren te eten of geen dierlijke producten te eten en dat het oke is om anders te zijn dan anderen.

Daarnaast ga ik in gesprek met de ouders over wat wij de kinderen wel en niet geven en draag ik voorbeelden aan wat ze dan wel kunnen eten. Lunchen de kinderen buiten de deur, dan geef ik bijvoorbeeld altijd tips mee die iedereen wel in de kast heeft staan (pindakaas of jam ofzo). Ik ben echt gezegend met de mensen in mijn omgeving! Er wordt vrijwel altijd met alle liefde rekening gehouden met onze wensen.

Het enige moment dat het wel eens mis gaat is bijvoorbeeld met snoepjes. Veel mensen weten niet van de gelatine of bijenwas, maar ik waardeer de moeite die gedaan wordt om mee te denken enorm.

Wbt traktaties op school of de BSO dan kregen zij eigen traktaties mee. Echt lekkere dingen, een beetje zoals ouders met kinderen met een allergie ook doen. Gelukkig heeft school nu besloten geen traktaties meer te doen met verjaardagen en zetten ze de kinderen op een andere manier in het zonnetje. Dat is echt ideaal.

Met buikpijn op de bank

Waar het soms lastig wordt is wanneer er dus juist iets aparts voor onze kinderen is gehaald voor een playdate of kinderfeestje, maar de rest van de kids een knakworst krijgt. Ja, lekker never nooit niet, dat Mads dan de falafel of plantballetjes nog wil. Hij wil dan natuurlijk net als zijn vriendjes een knakworst.
Dit is iets dat wij zelf echt niet in huis halen, maar waar hij elders wel mee in aanraking komt. Ik ben nogal van het ervarend leren. Ik stuur mijn kinderen wel hoor, het is echt niet lang leve de lol dat zij alles mogen bepalen, maar als hij zijn poot stijf houdt en tegen die desbetreffende ouder blijft volhouden dat hij per se die knakworst wil, dan krijgt hij hem wel. Dat verbied ik dan niet.

Het gevolg is namelijk zeker ook waardevol. Namelijk een kind dat de rest van de avond met buikpijn op de bank ligt, omdat hij dat vlees helemaal niet gewend is te verwerken en vervolgens kunnen we weer opnieuw met elkaar bespreken hoe die knakworst gemaakt wordt. Ik kan hem 1000x uitleggen, waarom wij geen vlees eten, maar geloof me, die ervaring heeft veel meer indruk gemaakt! Dat was de eerste en laatste keer knakworst voor Mads. Het klinkt wreed dat ik buikpijn als waardevol beschouw, maar zo leren kinderen. Hebben we zelf allemaal niet eens met buikpijn op de bank gelegen nadat we teveel snoep/koek/chocola gegeten hadden en zei onze moeder dan niet ‘dat komt er dus van’? Nou dan denk je de volgende keer wel twee keer na.

Activistische kinderen

Daarnaast hebben we ook nog dat onze kids nogal activistisch aangelegd zijn, hahahaha.. Het beginnen echte moraalriddertjes te worden. Zowel Mads als Indy beginnen inmiddels te begrijpen dat het belangrijk is om goed voor dieren en de aarde te zorgen en weten dat veganisme daar een belangrijk onderdeel van is. Voor hun is het heel moeilijk te bevatten dat lieve en goede mensen zoals hun vriendjes/vriendinnetjes en hun ouders wel dieren eten. Iets dat zo in en in zielig is in hun ogen en toch willens en wetens gedaan wordt door mensen die zij heel lief vinden. Daar hebben zij veel vragen en verdriet over. Daar hebben wij dus wederom veel gesprekjes over en wederom zijn daar ook de kinderboekjes die uitkomst bieden! Ik probeer ze uit te leggen dat mensen het vaak niet zo slecht bedoelen en niet altijd begrijpen hoe zielig het is voor de dieren en hoe slecht het is voor de aarde, of dat mensen denken dat het nodig is om dieren te eten om gezond te zijn.

“Maar waarom?”

Beide kinderen kunnen wel echt actief vragen stellen aan anderen: ‘Waarom eet jij diertjes? Eet je wel plantjes? Maar dat is toch zielig? Waarom doe je dat?’ Stiekem moet ik er dan een beetje om gniffelen als ik de mensen naar de woorden zie zoeken, maar ik probeer het ook een klein beetje af te remmen. Ik wil ook niet dat mensen mijn kinderen te irritant vinden 😉 Dus ik probeer ze een soort van balans aan te leren. Dat is uiteraard op deze leeftijd nog erg moeilijk haha. De wereld wordt nogal intens beleefd. Ze mogen uiteraard hun vragen stellen en ook hun gevoel verwoorden, maar er is een punt waarop het genoeg is.

Dat is dus de fase waarin wij nu beland zijn. Veel vragen vanuit mijn kinderen. Waarom gebeuren bepaalde dingen, waarom leven wij anders dan andere mensen, waarom vindt niet iedereen dit belangrijk? En het is aan ons als ouders om ze te helpen daar mee om te gaan. Boekjes lezen en veel gesprekjes aan gaan helpt daarbij en af en toe dus wat ervarend leren.