Inmiddels is ze er al even, onze lieve Inaya Mae. Op 8 oktober 2020 maakte zij ons leven nóg een beetje mooier. Vandaag dus het langverwachte bevalverhaal: welkom lieve Inaya!
Vals alarm!
Het begon niet op 8 oktober, maar stiekem op zondag 4 oktober. Het was ’s avonds laat, ik lag in bed met Nyjah en de voorweeën (die ik al weken had), leken toch ineens meer op the real deal. Zeker van mijn zaak was ik echter niet, dus ik wachtte af. “Bel maar naar de afdeling als je om de 10 minuten weeën hebt” – vertelde mijn gynaecologe eerder. Ik vond dat wat ver uit elkaar, dus ik wachtte tot het op ongeveer 6 minuten zat. Dat leek me prima, dan was er nog tijd om Nyjah weg te brengen naar Opa & Oma en dan konden we daarna naar het ziekenhuis.
Iets voor 00.00 belde ik het ziekenhuis: “pak je tas maar en kom deze kant op” – die arme Nyjah werd uit bed gelicht, midden in de nacht en ging voor zijn eerste logeerpartij bij Opa & Oma. Maar – vals alarm. Of nee – ik bleef gewoon hangen met weeën om de 6 minuten en zo liep ik 24+ uur rond uiteindelijk. Om 03.00 ’s nachts waren we weer thuis, ik was KAPOT. Slapen lukte niet, ik voelde me schuldig naar Nyjah en die weeën hielden me toch wakker.
Strippen
Op dinsdag 6 oktober had ik een afspraak staan bij de verloskundige. In de laatste weken van de zwangerschap was besloten dat ik met een verloskundige kon bevallen en niet met een arts of gynaecoloog. Een opluchting want het voelde direct minder medisch. De weeën hadden niet doorgezet en de verloskundige besloot even de ontsluiting te checken (+2 centimeter) en daarna werd ik gestript. “Ik hoop dat dit iets voor je doet, als het niets doet, dan kunnen we je vliezen breken en het op die manier inleiden” – dat leek me wel wat want ik was de 40 weken al voorbij en er kwam toch wat stress en spanning weer om de hoek kijken. We maakten de afspraak dat op 8 oktober mijn vliezen gebroken zouden worden.
Het wilde maar niet doorzetten
Er gebeurde weinig. Mijn buik rommelde nog iets meer, de voorweeën waren weer volop aanwezig en stukje bij beetje verloor ik mijn slijmprop, tot het moment dat er een mega prop uit kwam zetten. Een teken dat er wel iets gebeurde, maar niet voldoende – wederom zette het niet door. Het voelde gek: met 22 weken wil mijn baarmoeder mijn kinderen er uit werpen en na een cerclage besluit ze dan maar dat er niets hoeft te gebeuren. Ik voelde me stiekem een beetje verraden.
Op 7 oktober zette ik mijn wekker voor 06.00 – dan moest ik naar de afdeling bellen om te zien of er plek was voor het breken van de vliezen. Dat was er, dus we konden in principe direct al komen. Nu moesten we nog even wachten tot Nyjah z’n oma hier was, die zou komen oppassen. Het voelde gek om weg te gaan zonder hem en te weten dat vanaf vandaag, zijn leven ook totaal anders zou zijn. Om 07.15 stapten we de afdeling binnen, we kregen een kamer en toen moesten we wachten: overdracht.
Vliezen van staal
De gynaecologe die me het grootste deel van de bevalling heeft begeleid kwam nog even langs, ze had mensen nog extra op mijn bevalplan gewezen en gezegt écht zoveel mogelijk volgens dat plan te werken. Een geruststelling, dit is mijn laatste baby (ja echt) en ik wilde nu toch echt een fijne bevalling om op terug te kijken. “Ik hoop niet dat ik je vandaag nog zie, maar mocht er onverhoopt iets gebeuren dan ben ik er voor jullie en dan zorg ik voor jullie” – geweldige vrouw, eeuwig dankbaar dat zij zó fijn is.
Rond 9.00 kwam mijn gynaecologe weer binnen: “Niet schrikken, ik ga je vliezen breken. Je verloskundige staat ergens vast en ik kan dit ook prima” – but she couldn’t. Ik had +3cm ontsluiting, maar ze kregen met geen mogelijkheid mijn vliezen door. Het hoofdje kon gevoeld worden, alles was prima – maar vliezen van staal. Dus mijn verzoek om geen syntocinon (weeënopwekkers) te gebruiken, ging direct de deur uit. Of ze niet een beetje mochten geven zodat er extra druk op de vliezen kwam te staan, dan konden ze makkelijker gebroken worden. Ik was er oké mee, mits het on my terms zou gebeuren. Daarmee gingen ze akkoord en het infuus werd geprikt (uiteraard eerst fout, maar anders had ik niet verwacht).
Langzaam de weeën wegwiegen
Mijn bevalling was nog niet begonnen toen de syntocinon toegediend werd. Ze begonnen op stand 1, na 30 minuten op stand 2 en rond 12 uur hadden ze het op stand 3 of 4 gezet. Ik had wat weeën, maar het was nog niet heftig. Ik kon gewoon zitten, een boekje lezen, ontbijt koek en brood met hummus eten en appelsap drinken. Prima te doen zo.
Om 12.00 kwam dan toch de verloskundige aan: “ik ga even toucheren en je ontsluiting checken en daarna je vliezen breken als het lukt” – Ik had inmiddels 5(!) centimeter ontsluiting en zonder enige moeite braken mijn vliezen. De weeën werden direct wel intenser, maar het ging nog prima. De syntocinon deed zijn werk. Ik was mobiel, kon wandelen door de kamer, rustig naar het toilet en wiegde mijn weeën weg. Met gebroken vliezen werd het alleen wel intenser, dat hoofdje rustte direct op mijn baarmoedermond, dus de druk nam toe.
Rond 13.30 vond ik het wel heftiger worden, een van de verloskundigen is er bij komen zitten want ik had wat begeleiding nodig. Ik voelde me een stuk sterker met iemand naast me die me op mijn ademhaling wees. Soms vergat ik nog eens te ademen (want vloeken voelde zo lekker) maar ze wees er op dat ik moest door ademen. My personal cheerleader – werkte prima zo. Ik gaf aan dat ik wilde dat de syntocinon uit ging, mijn lichaam had het inmiddels wel overgenomen (dat voelde ik prima aan) en gelukkig kreeg ik akkoord om dat uit te zetten.
Van 8 centimeter naar baby in 15 minuten
Ik stond weeën op te vangen naast het bed. Het bed lekker hoog zodat ik mijn hoofd op een kussen kon laten rusten. Langzaam danste/wiegde ik de weeën weg (soms onder luid gescheld), soms jammerend – want godnondeju – wat intens is dat hey. Rond 14.30 voelde ik me niet lekker, ik werd duizelig en misselijk en werd op bed geholpen. Daar lag ik, op mijn linkerzij. Op het moment dat ik ging liggen voelde ik een enorme persdrang, het was niet uit te houden. De verloskundige werd er bij gehaald om te toucheren en ik jammerde dat het “godverdomme pas 8 centimeter was” en “het gaat nog uren duren zo” – drie weeën later zei ik: “ja 8 centimeter of niet, ik moet nu gewoon persen hoor” – de verloskundige toucheerde weer en bam 10 centimeter.
De verloskundige en verpleegster hielpen me naar de baarkruk, Delano werd achter mij op een stoel gezet. Ik mocht persen, maar vond het lastig te bepalen wanneer en hoe, dus ik vroeg om aanwijzingen. Sommige vrouwen willen dat niet, ik vond het heel fijn. Ik voelde haar hoofdje steeds lager en lager maar desondanks voelde het alsof het niet opschoot. Ik jammerde wat, veegde tussendoor mijn loeihete hoofd met een vochtig doekje en na 9 minuten persen was ze daar ineens: Inaya Mae. Onze lieve dochter.
Welkom lieve Inaya
Om 15.02 kwam onze Inaya ter wereld in het LUMC in Leiden. Ze lag op een kussentje onder me, ik zag haar, mijn ogen vulden zich met tranen en ik voelde me zo dankbaar. Ik kreeg haar in mijn armen en zo zat ik even op die baarkruk. Langzaam werd ik omhoog geholpen, op het bed. Ik kreeg een oxytocine spuit (vanwege de fluxus die ik bij Ivy had zijn ze daar happig op – en ik ook) en na enkele minuten was daar ook de placenta. Minimaal bloedverlies, geen schade aan de edele delen: een droombevalling. Ik voel mij nu, als ik dit schrijf, nog enorm empowered. Dit is hoe het hoort – ik ben zo trots. Welkom lieve Inaya, welkom lief meisje!
12 vingers en 10 tenen
Ik lag daar, te zweven op bed. High on love en Delano zei: “hey ze heeft 12 vingers” – en ik geloofde het niet, ik snapte niet dat ik (of de verloskundige) dat niet direct hadden opgemerkt. We keken allemaal verbaasd, pakten haar handjes: “ja, inderdaad, 12 vingers” – stelde de verloskundige. “Kijk of ze ook extra tenen heeft” – zei ik direct, Inaya’s vader had 12 vingers en 11 tenen, dus wie weet. Maar nee, 10 kleine teentjes.
Baby bubbel
We hadden een magische golden hour zonder artsen, verloskundigen of verpleegsters. Het voelde echt perfect op deze manier. Inaya lag bij me, dronk al wat en ik nam alles in mij op. De geur, het gevoel – de liefde, de trotse blik van haar vader. Dit zou de laatste keer zijn dat ik er zo zou liggen, met een verse baby. Na ongeveer anderhalf uur werd Inaya gewogen, aangekleed, ik werd onder de douche geholpen en daar zat ik dan. We mochten alweer naar huis, maar moesten wachten op een bezoekje van de kinderarts, deze zou haar vingers nog even controleren en een plan van aanpak maken. Maar het enige wat wij wilden? Naar huis, naar Nyjah!
Two under two
Om 19.00 (ongeveer) waren we thuis. We bestelden eten (kapsalon falafel) en genoten van Inaya die in d’r lieve wiegje lag te slapen. Spanning was ook aanwezig: wat zou Nyjah er van vinden?
We hoefden niet lang te wachten op dat antwoord: Oma en Nyjah kwamen na een half uurtje thuis. En Nyjah? Die wilde niks van die gekke baby weten (who could blame him). We spendeerden de avond knuffelend op de bank met onze kindjes. Trots vult mijn hart. Nu ik dit schrijf, bijna 4 weken later (als je dit leest bijna 5 zelfs) kan ik zeggen dat het langzaam beter gaat: Nyjah geeft zijn zusje kusjes, of een box/high five (je kan er niet vroeg genoeg mee beginnen) en hij is niet meer continu boos als ik Inaya aan de borst heb. Enorm trots op Nyjah en hoe hij het doet – al zou het wel fijn zijn als hij nu niet meer 4 a 5 keer per nacht wakker word, dat is namelijk wél ineens een ding sinds zijn zusje er is.