Welkom lieve Nyjah! Op vrijdag 29 maart 2019 om 17.40 is onze lieve Nyjah Link geboren. Hij weegt 4075 gram en is 52 centimeter lang. Na alles wat we hebben moeten doorstaan is dit het mooiste cadeau dat we ooit konden krijgen. Dankzij JVL Geboorte Fotografie hebben we prachtige aandenkens aan deze dag, het is geweldig dat zij alles voor ons heeft kunnen vastleggen.

Inleiden met 38 weken en 2 dagen

Dat deze zwangerschap intens was, was geen geheim. De angst voor een vroeggeboorte zat er vanaf de 22 weken wel in en na Ivy was het sowieso al een angstige tijd. Ik voelde me niet op mijn gemak bij de arts die ik zag, dus op de valreep vroeg ik nog om een andere voor de laatste controles. Aldaar gaf ik aan dat het nu toch écht wel heftig begon te worden. Hoe verder ik kwam in de zwangerschap, hoe banger ik werd dat het weer zou uitlopen in een stilgeboorte. Gelukkig begreep deze arts dat en zonder discussie besloten we dan ook om de bevalling in te leiden.

“Dit is de laatste keer dat we hier weggaan zonder baby”

De ballonkatheter

Op donderdag 28 maart om 16.00 moesten we ons melden in het ziekenhuis. Al de hele dag was ik wat gespannen. Hoeveel ontsluiting zou ik hebben? Ik liep al weken met ongeveer 2 centimeter ontsluiting rond, dus ik was benieuwd om te zien of het meer was geworden.

Om 15.30 stapten we de deur uit, ik emotioneel; “dit is de laatste keer dat we hier weggaan zonder baby” – ik slikte mijn tranen op weg naar het ziekenhuis meer dan eens weg. Ineens voelde het heel ‘echt’ – alsof de afgelopen 38 weken nu toch eindelijk ergens toe hadden geleid.

In het ziekenhuis, op de triage, kregen we een kamer toegewezen. Daar volgde de welbekende CTG (baby deed het helemaal prima) en daarna moesten we even wachten op de arts die de katheter zou plaatsen om mijn ontsluiting wat te boosten. De arts stapte binnen en ik kon wel janken van geluk; het was de arts die ons ook bij Ivy begeleid had. Ik ben zo gek op deze arts en nadat ik hoorde dat ze van de afdeling verloskunde af was, heb ik intens liggen balen. Nu bleek dat ze net een paar dagen moest invallen en dat ze, de dag daarna, ook mijn bevalling zou doen. Intens dankbaar dat zij er was, het moest gewoon zo zijn.

Na een inwendig onderzoekje werden we naar huis gestuurd; “Je hebt zo’n 2½ centimeter ontsluiting, dus die ballon valt er direct weer uit, we gaan je vandaag niet opnemen, morgenochtend om 06.00 kunnen jullie bellen of er een kamer vrij is en dan zien we jullie morgen!” – moesten we toch weer naar huis zonder baby, haha.

De daadwerkelijke inleiding

Ik was bang dat ik niet zou kunnen slapen, maar om 19.30 lag ik al in coma. Ik sliep door tot 00.30 en vervolgens van 01.30 tot 05.30 – toch nog wat uurtjes gemaakt. Het laatste half uur lag ik maar te draaien, nog even en ik kon bellen of er plek was.

Om stipt 6 uur greep ik mijn telefoon, gelukkig was er gelijk al plek, of we rond 06.30 daar konden zijn. Ik maakte Delano wakker (een wonder dat hij nu wél wakker werd, normaal lukt dat me niet) en nadat ik opgefrist was, stapten we de auto in.

Vanaf het moment dat we aankwamen in het ziekenhuis ging het vrij vlot. Om 06.45 hadden we de kamer, werd ik aan de CTG gelegd en om 07.00 werden mijn vliezen gebroken. Nyjah z’n hoofd zat nog wel iets te hoog en aangezien ik graag mobiel wilde zijn, besloten ze toch al wat wee-opwekkers te geven, anders zou het gevaarlijk kunnen zijn. Eigenlijk wilde ik geen wee-opwekkers, maar wat moet, dat moet.

“Het schiet niet zo op”

De wee-opwekkers begonnen laag en steeds werd het wat hoger gezet. Ik ging van 1 naar 2, van 2 naar 4 en van 4 naar 6. Ik kon 1, 2 en 4 prima handelen, ik voelde me goed. Ja – het rommelde wat, maar het was niet onhoudbaar. Toen ze vroeg of ze het infuus naar 6 konden zetten ging ik dan ook akkoord. Qua ontsluiting gebeurde er nog niet veel en bleef ik op hetzelfde, ook was zijn hoofd nog niet verder ingedaald.

Vanaf 6 trok ik het echter al snel niet meer. Net als bij Ivy belandde ik in een weeënstorm. Wat een hel. Ik besloot dat ik wilde douchen, dat weet me altijd te ontspannen dus dan kon ik in elk geval daar lekker zitten onder het warme water. Het was een heel gedoe om me van de CTG aan een andere te krijgen, om vervolgens in die badkamer te komen en onder het warme water werd die weeënstorm enkel intenser.

Ik raakte in paniek – dit voelde net als bij Ivy en ineens was ik er heilig van overtuigd dat Nyjah het niet zou redden. Huilen, bang, paniek. Ik wilde deze bevalling zo natuurlijk mogelijk doorkomen; op de baarkruk, lekker onder de douche hangen, geen wee-opwekkers, etc. Maar toen ik daar zo zat, zo bang, ging alles de deur uit; “Ik wil pijnstilling want dit maakt me te bang” – dus er werd geregeld dat ik een ruggenprik zou krijgen.

Niet 1 maar 2 ruggenprikken

Ik was stiekem heel bang voor de ruggenprik, maar op dat moment was ik nog veel banger dat er iets met Nyjah zou gebeuren. Gelukkig was de anesthesist al snel aanwezig en konden we aan de slag. Ik moet zeggen; het is verdomme lastig om stil te zitten als je zoveel weeën hebt. Gelukkig was mijn (bonus)moeder er bij en die hield me stevig vast zodat ik het allemaal wat beter aan kon.

Na 30 minuten was het de bedoeling dat de ruggenprik zou werken, echter was ik one of the unlucky few bij wie het niet direct goed ging. Na 45 minuten vroeg ik of het half uur al voorbij was want dat de pijn niet minder werd. Met een bevroren blikje (geloof ik) checkten ze of ik nog gevoel had in mijn rug, benen en buik. Ze besloten de anesthesist wederom te bellen (ditmaal een andere) en er moest een nieuwe ruggenprik in.

Weer moest ik middenin die verdomde weeënstorm rechtop zitten, mijn rug bol maken en vooral heel stil zitten en geen kick geven. Moeilijk! Echter voelde ik bij deze prik al direct verschil; de rugweeën leken direct te verdwijnen. Wat een fijn gevoel.

Na 20 minuten voelde ik me weer een beetje mezelf, ik kon weer rustig zitten, praten en de weeën waren bij lange na niet zo intens. Het voelde wel fijn op deze manier. Mijn lichaam had geen wee-opwekkers meer nodig want had het inmiddels zelf overgenomen. Het voelde goed op deze manier. Ik besloot dat ik een dutje wilde doen, echter was dat van korte duur.

Van 3 centimeter naar 7 en toen snel naar 9

Na een uurtje (gok ik) kwam de verloskundige nog eens checken hoe het met mijn ontsluiting zat. “Ga er maar van uit dat er niets anders is hoor” – zei ze nog. Ze keek verbaasd toen ze voelde en vroeg; “Wat denk je zelf?” – “Nou, dat er niks anders is?” – maar tot ieders verbazing was ik van 3 centimeter naar een volle 7 centimeter gegaan, in een uur tijd, zonder pijn. Prima!

Hierna werd de pijn weer wat intenser en al snel had ik weer een weeënstorm die behoorlijk pijnlijk was. Na een uur kwam de verloskundige nog eens kijken, ik gaf aan persdrang te hebben; “Die baby moet er uit!” – maar dat mocht niet, ik zat ‘maar’ op 9 centimeter. Dit was rond 15.30 en ik moest dus nog wel ‘effe’ wachten.

Uiteindelijk deed ik bijna anderhalf uur over die laatste centimeter, met die persdrang was dit hels, maar hey – je krijgt er iets heel moois voor terug. Vanaf 16.00 zijn er continu verpleegsters in de kamer aanwezig geweest. “Je mag als je drang voelt wel voorzichtig mee persen hoor” – maar ik wilde liever full blown persen.

Om 17.00 kwam mijn lieve arts dan eindelijk binnen, ik had de 10 centimeter gehaald (godzijdank) en ik mocht gaan persen. Je leest vaak; “Ja ik hoefde maar 3 keer te persen en daar was ‘ie al” – maar ik was helaas niet een van die vrouwen. Ik heb 40 minuten geperst, ik dacht dat ik er in bleef. De angst speelde op, bang Nyjah te verliezen, gelukkig was de arts lief en de grootste steun ooit. Net als de oma’s van Nyjah. Delano die stond op een veilige afstand mee te kijken wat er zoal gebeurde.

“Jullie zoon heeft zwarte krullen!”

Om 17.40 kwam Nyjah dan ein-de-lijk ter wereld, hij werd op mijn borst gelegd en mijn god – wat is dat een gelukzalig moment. De eerste keer zijn gehuil horen, zijn ogen zien, zijn handje vasthouden. Ik begin alweer te huilen als ik dit zo typ. Bij voorbaat was ik bang dat de placenta weer niet los zou laten, maar om 17.49 is ook deze geboren, wat een indrukwekkend ding om te zien. Ik had 3 hechtingen nodig en terwijl ik opgelapt werd (kreeg daar weinig van mee overigens) kon ik eindelijk mijn lieve kleine Nyjah helemaal in mij op nemen, ik was op slag verliefd.

Nyjah Link Tjon-A-Fon

Onze lieve zoon, helemaal gezond en zo ongelofelijk mooi. Hoe mooi hij is gaan jullie echter niet zien, je moet me maar geloven op mijn woord. Wij vinden dat foto’s van baby’s (of kinderen) niet op het internet horen, dat komt wel als hij zelf kan aangeven of hij daar oke mee is.

We bleven nog een nachtje in het ziekenhuis want ik kreeg ineens koorts en had een heel lage bloeddruk. Een dag later was dit al helemaal weg en mochten we gelukkig naar huis. Thuis aangekomen; wat een geluk. Nyjah in mijn armen terwijl ik op bed lig samen met Delano. Tijd om te herstellen en te wennen aan ons nieuwe leven als papa en mama van een levende baby.

Welkom lieve Nyjah!