Zwangerschapsupdate: Cerclage. Gisteren kwam deze post online, hier in vertel ik wat er precies aan vooraf is gegaan. Vandaag ga ik wat dieper in op ’the aftermath’ van dit alles, de operatie en ook hoe mijn zwangerschap er nu uit ziet.

Zwangerschapsupdate: Cerclage

’s Avonds om 22.00 at ik mijn laatste maaltijd en om 00.00 dronk ik mijn laatste sapje. Vanaf toen moest ik helemaal nuchter zijn; niet eten, niet drinken – helemaal niks. Ik sliep belabberd, deed geen oog dicht door de zenuwen. Hoe laat ik geopereerd zou worden werd pas de volgende dag bekend. Bij de overdracht word je dan ’s ochtends op de ‘spoed’ lijst gezet en dan kun je geopereerd worden wanneer er ruimte is in de OK.

Het duurde zo lang

Ik had hoop dat ik gewoon direct al aan de beurt kon zijn, de artsen wilde ook graag dat ik voor de lunch al klaar was, maar helaas. Het duurde gigantisch lang. Positief voor mij was dat ik toen nog net wat luiers kon bestellen die ik graag wilde (en die best limited edition zijn dus ik moest er snel bij zijn, haha). In de tussentijd begon ik me belabberd te voelen; het was een uurtje of 11.00 en ik begon hoofdpijn te krijgen en misselijk te worden. Dat heb ik de hele zwangerschap al; als ik niet tijdig eet, dan word ik beroerd. Niet zo praktisch dus.

Uiteindelijk kreeg ik een infuusje en toen deze er net in zat, kwam de arts die me ging opereren langs. Ik had haar al ontmoet toen het bij Ivy volledig mis ging. Het is een super vriendelijke vrouw en het was heel duidelijk wat mij te wachten stond. De operatie is ‘voor de hand liggend’ en ik had vooral vragen over ‘hoe nu verder’ – daar kon ze gelukkig antwoord op geven zodat ik ook daar geen vragen meer over had.

Om 13.45 was het dan zo ver

Ineens ging het vrij vlot; de verpleegsters kwamen me klaarmaken voor de ingreep. Er werd een zetpil aan mijn bed geplakt (heb ik zoveel lol om gehad), ik kreeg een operatie outfit aan en ik was klaar voor vertrek. Om 14.00 appte ik iedereen dat ik naar de OK ging, Lief zou op de kamer op mij wachten tot ik weer terug was.

Echt zenuwachtig voelde ik mij pas toen ik in de kamer lag waar de anesthesist nog even kwam kletsen; welke verdoving wilde ik, wist ik welke ingreep ik zou krijgen, hoeveel weeg ik, etc. Toen kreeg ik wel de zenuwen. Ik koos overigens voor een algehele narcose; het idee om een ruggenprik te krijgen en ‘er bij’ te zijn terwijl een hele kamer ‘naar binnen gluurt’ vond ik niet prettig.

Uiteindelijk werd ik om 14.45 in slaap gebracht op de operatie tafel. Gelukkig was mijn favoriete arts er bij (die me ook behandelde bij Ivy) en voel ik me bij haar enorm veilig – op die manier kon ik de angst wel wat loslaten. Daar ineens zo liggen, met al die slangetjes en infuusjes was toch wel heel spannend weer.

Over wakker worden en ziek zijn

Om 15.30 (denk ik) werd ik wakker uit de narcose, ik voelde me echt super beroerd en had pijn – heel veel pijn. Ik lag in bed met allemaal warme dekens en ik werd gek van de warmte. Ik kon me nog herinneren dat ik na de operatie bij Ivy het ijskoud had, die warmte was zo welkom toen. Nu werd ik gek en vroeg ik ze (niet zo aardig) of ze die ‘kut dekens’ niet even weg konden halen. Oeps.

Rond 16.15 was ik terug op mijn kamer, Lief zat al op me te wachten. Ik verkeerde niet in de beste staat. Ondanks de zetpil die ik had gekregen en de pijnstillers voor de operatie had ik enorm veel pijn. Zoveel dat de artsen bang waren dat er ‘iets in gang was gezet’ – ze deden nog een echo om even te zien hoe de baby was, maar ik had er weinig oog voor. Ik was hondsberoerd en wilde alleen maar slapen en overgeven.

Rond 17.00 besloot ik wat te eten (alpro chocolade vla) en dat was niet de beste keus, ik werd er nog zieker van. Gelukkig had ik ook nog een ontbijtkoek bewaard voor later die dag. Ik heb Lief naar huis gestuurd, die kon toch niks doen en ik voelde me zo ellendig dat ik alleen wilde zijn.

Ik kreeg van de verpleging een nieuwe zetpil en wat paracetamol en het was hopen dat ik me daarna beter zou voelen. En wow – dat deed ik. Binnen een uur voelde ik me zoveel beter. Ik heb de ontbijtkoek gegeten, nam een banaantje, dronk eindelijk wat en kon zelfs mijn avondeten op. Ik heb iedereen geappt (want die radiostilte vonden ze niet zo fijn) en daarna startte ik mijn laptop op om series te kijken.

Bedrust

Vanaf dat moment had ik bedrust. Na de operatie mocht ik 6 uur niet uit bed en wanneer de katheter er uit was mocht ik enkel uit bed om naar het toilet te gaan en zittend te douchen. Ik regelde een rolstoel en douchekruk voor thuis en ging me voorbereiden op de bedrust tot 36 weken. Met 36 weken gaat de cerclage er uit en is het een veilig termijn voor de baby om te komen.

Ik bleef uiteindelijk van woensdag t/m zaterdag in het ziekenhuis en rond 16.00 kwam ik die zaterdag thuis. We bestelden pizza (yum) en lagen samen op bed een beetje films te kijken. Thuiskomen was zo fijn; lekker knuffelen met de katjes en ook weer naast Lief in bed. Alleen nu moest ik nog een manier gaan vinden om écht rust te houden.

 

25 weken zwanger

Inmiddels ben ik dus 25 weken en 2 dagen zwanger. Ik had niet verwacht dit nog te halen. Bij de operatie bleek dat mijn baarmoedermond al verweekt was en dat alles ‘klaar was voor de bevalling’ – achteraf zijn ze er net op tijd bij geweest dus. Inmiddels is alles stabiel; ik heb wel nog pijn, een vreemde druk van tijd tot tijd en ook vaak last van een gespannen buik. Maar de baby doet het goed, ik heb geen bloedingen of infecties en ben inmiddels verder in de zwangerschap dan ik bij Ivy was.

Tot 36 weken (nog 11 weken dus) blijf ik op bedrust; ik kan naar buiten met een rolstoel (en iemand die me duwt), mag niet tillen, alleen zittend koken (en maximaal 20 minuten) en naar het toilet en zittend douchen kan ook. Verder lig/zit ik veel te gamen, schrijf ik vanalles, teken ik veel in mijn bullet journal en probeer ik wat te lezen. Het is nu gewoon tijd doden en het ‘uitzitten’ – maar dat moet helemaal goed komen. Ik heb sinds de cerclage er in zit meer vertrouwen in deze zwangerschap, al blijft het natuurlijk spannend.