Het is nogal stil geweest hier, er is dan ook nogal wat gebeurt. Op het moment dat dit artikel online komt ben ik 25 weken en 1 dag zwanger. Drie weken geleden had ik dit echter niet meer verwacht te halen – enfin, ik zal bij het begin beginnen.

Zwangerschapsupdate: complicaties

Op 5 december had ik de glucose test – onze lieve baby is/was wat groter, dus ze wilden er zeker van zijn dat ik geen diabetes had. Ik zag er tegen op, niet omdat ik de vorige keer als naar heb ervaren (bij Ivy had ik deze test met 20 weken) maar omdat ik dat wachten zo verrekte naar vond. Om 8.45 stapte ik het LUMC binnen en om 9.00 zat dan eindelijk dat (gore) drankje er in. Nu moest ik 2 uur wachten en dan opnieuw prikken – top. Ik had een laptop bij me zodat ik iets kon doen, maar er kwam weinig uit handen.

Deze dag had ik sowieso veel afspraken staan; eerst de glucose test (van 9.00 tot 11.00), controle bij de arts (van 11.30 tot 11.50), de proluton injectie bij de assistente (om 12.00) en daarna nog maatschappelijkwerk (van 12.30 tot 13.30). Ik zag er tegen op, zo lang in het ziekenhuis zijn, maar elke dag heen en weer is nóg irritanter.

Met 14 weken was mijn baarmoedermond al te kort

Bij 14 weken zwangerschap werd er geconstateerd dat mijn baarmoedermond kort was. In eerste instantie deden ze de controle om mij ‘gerust te stellen’ en ‘aan te tonen dat dit geen punt van zorgen was’. Echter bleek met 14 weken mijn baarmoedermond al onder de 3 centimeter te zijn. Oeps. Ik zei gelijk; “Nou, laten we het maar dichtnaaien dan!” – maar de artsen wilden het nog even aankijken. Met 16 weken besloten we te starten met proluton injecties; een synthetische variant van progesteron. Dit zorgt ervoor dat samentrekkingen van de baarmoeder onderdrukt worden, hierdoor ontstaat er geen onnodige druk op o.a. de baarmoedermond.

16 – 21 weken

Ik kreeg vanaf nu dus wekelijks een proluton injectie, die worden in je bilspier geplaatst en zijn toch behoorlijk pijnlijk. Je kunt er spierpijn van krijgen en ook andere klachten. De eerste weken had ik daar flink last van, maar gelukkig werd dit wel minder. Tussen de 16 en 21 weken was mijn baarmoedermond in ‘prima conditie’ – maar niets is zo veranderlijk als een baarmoedermond (blijkt nu maar weer). Elke keer was het netjes langer dan 3,4 centimeter en met 21 weken was hij zelfs op 4 centimeter gemeten. Ik was opgelucht; een zorg minder, ik kan dat een beetje loslaten en dan toch wat meer gaan genieten van mijn zwangerschap.

Toen was de meting ineens niet langer goed

Om 12.20 was ik al aan de beurt bij de arts; “Je bent zo lekker vroeg, dan kunnen we daar net zo goed gebruik van maken” – het gewoonlijke kletspraatje volgde. Of alles goed met me gaat, of mijn bloeddruk goed is, of ik klachten heb, etc. Ik zei vol trots nog; “Ik heb eindelijk een beetje vertrouwen in mijn lichaam” – en de arts zei; “Nou, dan gaan we de meting even doen!”

Die meting kan ik niet mooier maken dan het is; met een inwendige echo kunnen ze de lengte meten en daarnaast ook zien of er ontsluiting is. Normaal is zo’n meting zo gedaan, maar dit duurde wel erg lang. Het voelt altijd mega ongemakkelijk, als je daar ligt en dan twee artsen die er bij staan – maar ach, alles voor het goede doel.

De arts bleef net iets te lang stil, ik werd er nerveus van; “Je bent te stil, kun je misschien even vertellen wat je ziet?” – “Ik ben het even goed aan het meten voor je, want het is aan de korte kant dus ik wil even zien wat er momenteel gebeurt” – niet het antwoord waar ik op had gehoopt. Gelukkig was de meting snel klaar, mocht ik weer aankleden en namen we plaats in de andere ruimte. “Je baarmoedermond is nog maar 2,4 centimeter dus we gaan even overleggen met gynaecologie en we zijn zo terug.”

Daar zat ik dan

Ik appte mijn Lief, want die was niet mee; “Ik durf het wel alleen aan hoor, het is alleen een simpele meting en alles is steeds goed” – maar nu had ik hem er toch wel bij willen hebben. Gelukkig werkt hij om de hoek, dus kon hij snel komen.

De artsen waren hooguit 10 minuten weg, maar het voelde alsof ze een uur weg waren. “Nu je baarmoeder in 5 dagen zoveel korter is geworden, moeten we wel in actie komen” zei de arts. Ik kreeg een heel boekwerk over een proef die ze deden met verschillende manieren om de baarmoeder gesloten te houden. Ik zat het net te lezen in de wachtkamer toen mijn Lief aan kwam.

Mee doen aan dat onderzoek wilden we niet. Ik wil liever geen proefpersoon zijn als het gaat om het leven van mijn baby en de uitkomst van deze zwangerschap. We kozen dus voor de operatieve ingreep, die zou je krijgen als je niet mee zou doen aan het onderzoek. We gingen nog naar maatschappelijkwerk, waar ik gigantisch heb zitten huilen en daarna konden we terug naar de arts om te bespreken wat nu verder ging gebeuren.

“Er is een kamer voor je bij het geboortehuis”

Vanaf de derde etage gingen we naar de zevende; daar is het geboortehuis. Ik zag er enorm tegen op om daar heen te gaan, daar was Ivy geboren (en overleden). We kwamen aan en ik kreeg eerst de kamer waar ik was samen met Ivy, nadat ze geboren was. Gelukkig kon ik een andere kamer krijgen, want dat waren me iets teveel herinneringen.

Ik zou binnen 24 uur geopereerd worden, maar omdat ze niet zeker wisten of ik al zou gaan bevallen moest ik direct blijven. Normaal kun je naar huis en meld je je een dag later voor de opname en operatie. Lief belde onze ouders, hij is spullen thuis gaan halen en omdat het zo kort dag was heeft hij veganistisch eten voor me geregeld die zijn moeder had gekookt. Ik at de super lekkere bami, de kipsaté en de chinese kip en daarna at ik vanaf 22.00 helemaal niets meer, ik moest tenslotte nuchter zijn voor de operatie.

Morgen komt het vervolg online – het begon écht heel veel tekst te worden en ik wil jullie natuurlijk niet om je oren slaan met een heel boekwerk. Het vervolg kun je hier lezen. Om op de hoogte te blijven van mijn leven verwijs ik je door naar mijn Instagram.