Over het algemeen denk je bij een zwangerschap niet direct aan een mentaal gevecht. Toch kenmerkt deze zwangerschap (helaas) wel door een enorme mentale struggle. Want hoe kun je nog genieten als je het idee hebt dat je elke dag je baby kunt verliezen?

Een mentaal gevecht

Vanaf de eerste positieve test was het er; angst. De afspraak in het ziekenhuis was al gemaakt en ik moest er nog zo’n 5 weken op wachten. Wat een hel was dat, ik durfde niet te geloven dat ik écht zwanger was. Genieten was zeker nog geen optie. De nachten duurden lang, slapen lukte niet, ik lag alleen maar te piekeren. Was er wel echt een baby? Moet ik meer testen doen dan de twee die knal positief waren? Wat als er wéér iets mis gaat? Zo kon ik hele nachten liggen malen. Om nog maar niet te spreken over alle gevoelens en gedachten die ik nog had omtrent het verlies van Ivy. Wat een rollercoaster is dit, ben ik hier wel klaar voor?

Vertrouwen

Nadat Ivy overleed was ik het vertrouwen in mezelf en mijn lichaam kwijt. Nu ik weer zwanger bleek te zijn, moest ik toch proberen een beetje vertrouwen in mijn lichaam terug te krijgen. Als ik dit niet kreeg, dan zouden het 9 hele lange maanden worden. Bij 12 weken kwam de eerste domper; mijn baarmoedermond is al veel korter dan zou moeten. Daar ging het beetje vertrouwen dat ik net begon te krijgen. ‘Gelukkig’ kon er met medicatie veel opgelost worden en was het advies om eigenlijk direct rustig aan te doen.

“Als ik dan geen vertrouwen heb in mijn lichaam, dan maar in de artsen”

“Als ik dan geen vertrouwen heb in mijn lichaam, dan maar in de artsen” – dacht ik nog. Zo ging het een aantal weken goed. Met 20 weken kreeg ik te horen dat alles er goed uit zag, ik was minder angstig, kreeg inmiddels wél wat vertrouwen en durfde zelfs met 21 weken de trein te pakken om lekker te gaan eten in Amsterdam.

En toen kwam de klap

Met 22 weken kwam de grootste klap; cervixinsufficiëntie. In slechts een paar dagen tijd was mijn baarmoedermond zoveel korter geworden, dat een operatie noodzakelijk was. Dat terwijl ik juist die dag tegen de arts zei; “Ik begin eindelijk vertrouwen te krijgen in mijn lichaam en dit proces.”

Ivy overleed met 24 weken en 1 dag, nu was ik precies 22 weken zwanger. Met 22 weken is je baby niet levensvatbaar, voor mijn gevoel was ik hem al kwijt en waren al onze kansen verkeken. Ik werd direct opgenomen en toen kalmeerde ik wat; “Ik ben op de juiste plek, ze gaan me hier helpen” – en zo kwam ik de dagen door.

Wat artsen beter niet kunnen zeggen

De cerclage zat er in en vanaf dat moment kwamen er opmerkingen als; “nou, ik had niet verwacht dat dit nog zou lukken” of “wow, ben je nog steeds zwanger? Dat hadden we echt niet meer verwacht!” – dingen die voor hun vast niet als heftig werden beschouwd, maar het komt (zeker achteraf) behoorlijk hard binnen.

Mijn vertrouwen in mijn lichaam was weg, maar door die opmerkingen kreeg ik het idee dat de artsen er eigenlijk ook geen vertrouwen meer in hadden. Hierdoor kreeg ik nog meer last van angsten; deze baby zouden we toch ook gaan verliezen, niemand ziet dit goed aflopen. Alles wat we moesten doen dat moest maar voor 30 weken gedaan zijn, want onze baby zou hoe dan ook als prematuur ter wereld komen.

37 weken

Week na week bleek echter dat het wel goed leek te gaan. De artsen maakten nog steeds wel hun opmerkingen, maar ik probeerde het te negeren. Ik tikte de 28 weken aan, vervolgens de 30 en daarna de 32 en 34 weken. Inmiddels ben ik 37 weken zwanger. Natuurlijk blijft er wel angst – veel mensen denken dat het vanzelfsprekend is dat je na een zwangerschap een levende baby mee naar huis neemt, ik weet nu dat dit niet zo is. Bij 24 weken kan het mis gaan, maar ook bij 40 weken kun je je baby verliezen.

Angst voor verlies

Met een kamertje dat helemaal klaar is voor zijn komst, kleertjes die gewassen (én gestreken) zijn, de kinderwagen en maxicosi die klaar staan – komt het nu ineens allemaal heel dichtbij. Toch durf ik er nog niet helemaal van uit te gaan dat alles ‘wel goed komt’ – ik kan niet langer naïef zijn, niet met betrekking tot een zwangerschap, de angst dat er iets mis gaat blijft.

Genieten is daardoor soms erg lastig. Mensen zeggen graag; “vergeet niet te genieten” – maar ik vind dat erg lastig. Ik wil liever genieten met de baby in mijn armen, niet in mijn buik, want het vertrouwen in mezelf en mijn lichaam blijft heel lastig. Soms ben ik ineens heel erg bang dat onze Bubba er niet meer is, vooral ’s nachts. Dan lig ik maar te prikken in mijn buik tot ik een teken van leven krijg. Helaas is hij net zo koppig als ik ben en trekt hij graag zijn eigen plan, als ik prik en duw reageert hij er lang niet altijd op.

 

Het einde is in zicht

Inmiddels heb ik dus de 37 weken aangetikt en waar we eigenlijk hadden verwacht dat ik dit niet zou halen, kan ik nu (trots) zeggen dat ik het gevecht met mijn sneue baarmoedermond gewonnen heb. Ik loop al sinds het verwijderen van de cercalge met twee centimeter ontsluiting rond en nog zit hij veilig op zijn plek.

Wel weten we nu wanneer Bubba er uiterlijk is, dat geeft rust – ik hoef niet zo lang meer en over een tijdje kunnen we hem eindelijk knuffelen en vasthouden. Mijn lichaam is op van de 14 weken bedrust, mijn spieren doen niet meer mee en ik lig meer te slapen dan ik wakker ben, maar het einde is in zicht en daardoor is het allemaal veel draaglijker nu.