Met 33 weken vond ik het wel weer tijd voor een zwangerschapsupdate. De afgelopen tijd gaat het met ups en downs. Er zijn best wat ziekenhuis bezoekjes nodig geweest om het tot hier nog te kunnen redden. Een intensief traject, dat mag dit met recht genoemd worden. Ik geloof niet dat ik ooit zoveel heb moeten doorstaan om een project te kunnen voltooien, haha. 

Wat een gedoe elke keer

Ik wilde dat ik een leuke zwangerschapsupdate had, echter ervaar ik alles als zwaar. Een zwangerschap met complicaties is natuurlijk niet zo tof. Naast dat het voor mij zwaar is, is dit ook voor Lief zo. Als er dingen zijn waar ik me zorgen om maak, dan bellen we het LUMC. Zo zitten we regelmatig op de triage voor krampen/harde buiken (daar moet ik al voor bellen ja), bloedverlies en andere aanverwante praktijken. Normaal zou ik met deze klachten gewoon op de bus kunnen stappen en zelf kunnen gaan. Maar – ik heb bedrust. Ik mag niet naar de bushalte lopen, dus elke keer als er iets is moet Lief taxi spelen. Het is echt rot dat ik niet-mobiel ben en daardoor zo afhankelijk ben van hem. Zelfs een tripje naar de supermarkt zit er niet in, alles moet bij hem gecheckt worden.

Opname

Op maandag 11 februari zaten we (voor de verandering) weer eens in het ziekenhuis, op de triage van het geboortehuis. Ik kreeg tweemaal een inwendig onderzoek (een van de verloskundige en een van de gynaecoloog) en daar reageerde vervolgens mijn baarmoeder niet helemaal goed op. Het gevolg; heftige harde buiken en weeën activiteit. Oeps. Ik werd opgenomen ter observatie, de gynaecoloog vertrouwde het niet helemaal.

Ik lag tot en met 13 februari in het ziekenhuis, twee dagen maar gelukkig. Daar kreeg ik elke paar uur een verse kruik, paracetamol en ’s avonds wat temazepam. In het ziekenhuis is bedrust overigens vele malen makkelijker; er is niets te doen dus je komt ook niet uit dat bed (behalve voor douchen en toiletbezoekjes).

Slapeloosheid

Sinds 8 weken geleden slaap ik ineens nauwelijks. Elke keer doen de artsen alsof ik een beetje hysterisch ben, maar na 8 weken met 2 uur slaap per nacht, kan je op een gegeven moment om alles janken. Tel daarbij de pijn op die ik ondervind aan die cerclage en je hebt een ‘hysterische zwangere moeke’.

In het ziekenhuis weten ze niet zo goed wat ze er mee aan moeten. Ja, er zijn manieren om zwangere moekes te helpen met slapen (temazepam bijvoorbeeld) maar dat doet weinig voor me. De ‘last resort’ opties die er zijn, die zijn voor een latere termijn, dichter naar de bevalling toe.

Cerclage verwijderen

De officiële datum die nu geprikt is, is 13 maart. Om 9 uur ’s ochtends meld ik me op de triage en daar kunnen ze, met behulp van zo’n fijne eendenbek, de cerclage verwijderen. Helaas zijn ze in het LUMC niet zo flexibel als ik graag zou zien; zeker niet qua meedenken m.b.t de pijn en slapeloosheid.

Overigens is de uitgerekende datum van Bubba pas in de eerste weken van april, ik betwijfel of we dat überhaupt gaan halen. De gynaecoloog die verwacht dat vrij vlot na het verwijderen van de cerclage, de bevalling ook zal starten. Hoe gek om te bedenken dat onze baby er binnen nu en een paar korte weken al is?

Voorbereiden op de bevalling

Alles wat ik eigenlijk graag wilde dat heb ik al los moeten laten. Graag had ik in bad bevallen, maar omdat ik medisch ben, willen ze dat liever niet. Ik hoop dat de mogelijkheid er is dat ik weeën in bad kan opvangen, maar dit moet nog besproken worden. Ik kan me vooralsnog nergens op vastpinnen.

Op 5 maart gaan we het bevalplan bespreken, maar waar ik precies iets over te zeggen heb met een medische indicatie is me een raadsel. Ik ga dus gewoon op papier zetten wat mij fijn lijkt en dan hopen dat deze dingen mogelijk zijn.

Voorafgaande aan dit alles drink ik momenteel lekker veel ‘bun in the oven‘ thee van Tastea. Deze thee moet zorgen voor een voorspoedige bevallen (en dat er ijzer, magnesium, calcium en zink in zit is ook fijn). Het schijnt dat deze thee dus helpt bij een voorspoedige bevalling en na alle drama die ik de afgelopen weken heb gehad, kan ik wel een fijne en soepele bevalling gebruiken.

Cadeautjes en fijne post

De laatste weken krijg ik gigantisch veel post van jullie; kaartjes, brieven, lekkere dingen (chocolade, fudge, etc.) en cadeautjes. Ik voel me enorm verwend en gesteund. Het doet me echt goed, alles lijkt zo enorm uitzichtloos de hele tijd, die momenten dat er dan een lief kaartje in de bus ligt maken me echt heel erg blij.

We zijn er wel echt klaar voor

De babykamer is klaar, alle luiers en kleding is gewassen, het huis is (enigszins) aan kant – we zijn er klaar voor om Bubba te verwelkomen. Ik kan in elk geval niet wachten om Bubba in dat lieve wiegje te leggen, toe te dekken en te knuffelen. Ik kan ook niet wachten om Lief met Bubba te zien en een miljard foto’s te maken (en die niet te delen want ik vind het geen fijn idee om foto’s van mijn baby op social media te delen). Maar hey – die foto’s kan ik prima voor mezelf houden. Nog een paar weken!